"Συζητώντας με πολλούς φίλους διαφώνησα κατά πόσο η δολοφονία του Παύλου Φύσσα θα ξεφουσκώσει τη χρυσή αυγή. Κατά τη γνώμη μου ελάχιστα. Τα ποιο ανθεκτικά φίδια εξέρχονται από σκληρά αυγά και δυναμωμένα πριν δουν το φως του κόσμου. Και το αυγό του ναζισμού στην ελλάδα είχε όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά και πολύ ανθεκτικό τσόφλι, την κεντροαριστερά
Ας τα δούμε από την αρχή. Ζούμε σε μια χώρα που ο κάθε βλάκας πιστεύει ότι έχει μετοχές από την "τράπεζα της ανατολής" ως τον Παρθενώνα. Μεγαλωμένοι σε ένα σύστημα παιδείας που ενισχύει την παπαγαλία και την βαθμοθηρία έναντι της κριτικής σκέψης, τα θρησκευτικά έναντι της Ιστορίας (και η ίδια η Ιστορία σαν θρησκευτικά διδάσκεται, με φόβο μήπως θίξουμε τις σκοτεινές πτυχές του υπέρλαμπρου έθνους μας και ρίξει φωτιά ο εθνάρχης καραμανλής και μας κάψει)
Είμαστε πραγματικά ένα ιδιαίτερο έθνος. Κανένα άλλο τον πλανήτη δεν έχει εθνάρχες, συμπρωτεύουσες, κεντροαριστερά και άλλες αηδίες. Σε κανένα άλλο έθνος δεν αποδώθηκε ο τίτλος του στρατάρχη σε στρατηγό που δεν πολέμησε εξωτερικό εχθρό. Σε κανένα άλλο έθνος δεν δόθηκαν συναξεις και τιμές αντιστασιακού στους συνεργάτες των γερμανών, στους καταδότες, τους δοσίλογους και τους γερμανοτσολιάδες. Κανένα άλλο έθνος δε γιορτάζει δυο φορές το χρόνο, την 25η Μαρτίου σε ηθελημένα λάθος ημερομηνία και την άλλη σε τελείως λάθος βάση. Είμαστε το μοναδικό έθνος στην Ευρώπη που δε γιοραζει την Απελευθέρωση από τους γερμανούς αλλά την εμπλοκή μας στον πόλεμο.
Ειμαστε ένα έθνος με μοναδική ιστορία. Μια ιστορία που τη φτιάξαμε μόνοι μας. Με ψέμματα.
Κι εδώ έρχεται η κεντροαριστερά. Αρχικά γιατί το ψέμα έχει δυο άκρα. Αυτόν που το λέει και αυτόν που το δέχεται. Έτσι και η κεντροαριστερά έγινε ο επίσημος δέκτης του δεξιού ψέμματος. Γιατί μίλαγε η δεξιά στον εμφύλιο κι έπειτα; Για εαμοβούλγαρους, συμμορίτες αριστερούς και για εθνικόφρονας, ηθικούς δεξιούς. Κι έστηνε αντιστασιακούς στα εκτελεστικά αποσπάσματα, κι έστελνε αριστερούς στις φυλακές και τις εξορίες. Τί ψέλλιζε η κεντροαριστερά; Για μέτρα "ειρηνεύσεως" για επιείκια, για επιστροφή στην ομαλότητα για την ανάπτυξη που χρειάζεται ο κόσμος. Το απόλυτο ξέπλυμα της γερμανόδουλης δεξιάς τυλιγμένο σε ένα πέπλο "διαλλακτικότητας".
Τα δύο άκρα που επικαλούνται ο φαύλος κρανιδιώτης κι ο σαχλαμαράς υπάρχουν. Είναι η ακροδεξιά και η κεντροαριστερά. Είναι τα δύο αντίβαρα του συστήματος για να κρατιέται σε ισορροπία. Η ακροδεξιά φοβίζει κι η κεντροαριστερά σκουπίζει. Αν δε μπορεί να φοβίσει το λαό η ακροδεξιά, όπως απέτυχε τη δεκαετία του 70 με τις βομβιστικές (αλά Ιταλία που το πετύχανε) επιθέσεις το πέτυχε η κεντροαριστερά με το πασώκ. Ήρθε μετά βαΐων και κλάδων ως επιβράδευση του λαϊκού κινήματος σάρωσε τα πάντα. Καλλιέργησε την κουλτούρα της ιδιώτευσης Μας φλόμωσε στην κενή ρητορεία περί σοσιαλισμού και "εθνικής ανεξαρτησίας" και ταυτόχρονα γέμισε τη χώρα βολεψάκηδες. Υπουργούς που στριμώχνονταν πίσω από τον αρχηγό για να βγούν φωτογραφία στον ταχυδρόμο όταν αυτός χόρευε ζεϊμπέκικο, βουλευτές που τρέχαν πίσω από υπουργούς, δημάρχους που έτρεχαν πίσω από βουλευτές, συνδικαλιστές του πούρου, της βαθιάς ανάλυσης και της βαθύτερης τσέπης, μέλη τοπικών οργανώσεων που έγλειφαν όλους τους παραπάνω για μια θεσούλα στο δημόσιο. Κι όλοι μαζί αδελφομένοι τα σαββατόδραδα στα σκυλάδικα να άδουν τη σοσιαλιστική ολοκλήρωση "είμαι στα χάι μου". Που είκοσι-τριάντα χρόνια αργότερα έγινε "είμαι στα χάιλ μου". Βλέπετε η απόσταση από την κεντροαριστερά ως την ακροδεξιά είναι μια σβάστιγκα δρόμος. Λες που λες μαλακίες για σοσιαλισμούς πετάς κι ένα έθνος στο μίξερ της αποχαύνωσης και το νέο όραμα είναι έτοιμο για τους παλιούς ακολούθους. Με την ίδια ευκολία που τη δεκαετία του 80 όλοι οι γερμανοτσολιάδες δηλώνανε εαμίτες για μια σύνταξη αντιστασιακού, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους σήμερα από δημοκράτες έγιναν εθνικιστές. Αλλά η κεντροαριστερά επειδή στηρίζεται στη βλακεία είναι ανίκητη. 'Οσοι κατέστρεψαν την οικονομία, τις παραγωγικές δομές, την Παιδεία, την Υγεία και τελικά τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων μαζεύονται σε διάφορα ξενοδοχεία, συζητούν σε διάφορους σχηματισμούς (ανα τρεις, τέσσερις ως πενηνταοκτώ) για το μέλλον της κεντροαριστεράς, προβάλλοντας με μπίστικο τρόπο μια αχνή ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει κι άλλος δρόμος από αυτόν της κυβέρνησης. Όμως το δρόμο αυτό δεν τον προσδιορίζουν, συνεχίζουν να στηρίζουν τα σκληρά μέτρα και να επιτίθενται στην Αριστερά.
Η ίδια η ονομασία της κεντροαριστεράς συνιστά διπλό ψέμμα. Τίποτα σε όλους αυτούς δεν είναι αριστερό. Κανένα στοιχείο αριστερής ιδεολογίας δεν ενστερνίζονται. Κι επιπλέον δεν είναι κέντρο αλλά χυδαίο πολιτικό άκρο στήριξης των πιο νεοφιλελεύθερων πολιτικών. (Μια άλλη στρέβλωση είναι πως πέρασε η έννοια του φιλελευθερισμού στη δεξιά, αλλά εδώ ανοίγει τεράστιο θέμα κι ό ήλιος έξω μου φωνάζει να το μαζεύω σιγά-σιγά)
Η κεντροαριστερά είναι σα μια μεγάλη δεξαμενή ομβρίων. Μαζεύει όσους κατά καιρούς πέφτουν από τα σύννεφα και τους ξανανεβάζει στο επόμενο.
Υ.Γ. Το μεγαλύτερο μέρος στο παραπάνω κείμενο το έγραψα πριν περίπου δέκα μέρες αλλά δεν το τελείωσα λόγω φόρτου εργασίας. Οι εξελίξεις με τη δολοφονία των δύο μελών της χα δεν με εξέπληξαν. Ούτε αλλάζουν το περιεχόμενο του κειμένου, γι αυτό και δεν το προσάρμοσα αλλά το ολοκλήρωσα όπως αρχικά το είχα στην αγύριστη κούτρα μου.
Ας τα δούμε από την αρχή. Ζούμε σε μια χώρα που ο κάθε βλάκας πιστεύει ότι έχει μετοχές από την "τράπεζα της ανατολής" ως τον Παρθενώνα. Μεγαλωμένοι σε ένα σύστημα παιδείας που ενισχύει την παπαγαλία και την βαθμοθηρία έναντι της κριτικής σκέψης, τα θρησκευτικά έναντι της Ιστορίας (και η ίδια η Ιστορία σαν θρησκευτικά διδάσκεται, με φόβο μήπως θίξουμε τις σκοτεινές πτυχές του υπέρλαμπρου έθνους μας και ρίξει φωτιά ο εθνάρχης καραμανλής και μας κάψει)
Είμαστε πραγματικά ένα ιδιαίτερο έθνος. Κανένα άλλο τον πλανήτη δεν έχει εθνάρχες, συμπρωτεύουσες, κεντροαριστερά και άλλες αηδίες. Σε κανένα άλλο έθνος δεν αποδώθηκε ο τίτλος του στρατάρχη σε στρατηγό που δεν πολέμησε εξωτερικό εχθρό. Σε κανένα άλλο έθνος δεν δόθηκαν συναξεις και τιμές αντιστασιακού στους συνεργάτες των γερμανών, στους καταδότες, τους δοσίλογους και τους γερμανοτσολιάδες. Κανένα άλλο έθνος δε γιορτάζει δυο φορές το χρόνο, την 25η Μαρτίου σε ηθελημένα λάθος ημερομηνία και την άλλη σε τελείως λάθος βάση. Είμαστε το μοναδικό έθνος στην Ευρώπη που δε γιοραζει την Απελευθέρωση από τους γερμανούς αλλά την εμπλοκή μας στον πόλεμο.
Ειμαστε ένα έθνος με μοναδική ιστορία. Μια ιστορία που τη φτιάξαμε μόνοι μας. Με ψέμματα.
Κι εδώ έρχεται η κεντροαριστερά. Αρχικά γιατί το ψέμα έχει δυο άκρα. Αυτόν που το λέει και αυτόν που το δέχεται. Έτσι και η κεντροαριστερά έγινε ο επίσημος δέκτης του δεξιού ψέμματος. Γιατί μίλαγε η δεξιά στον εμφύλιο κι έπειτα; Για εαμοβούλγαρους, συμμορίτες αριστερούς και για εθνικόφρονας, ηθικούς δεξιούς. Κι έστηνε αντιστασιακούς στα εκτελεστικά αποσπάσματα, κι έστελνε αριστερούς στις φυλακές και τις εξορίες. Τί ψέλλιζε η κεντροαριστερά; Για μέτρα "ειρηνεύσεως" για επιείκια, για επιστροφή στην ομαλότητα για την ανάπτυξη που χρειάζεται ο κόσμος. Το απόλυτο ξέπλυμα της γερμανόδουλης δεξιάς τυλιγμένο σε ένα πέπλο "διαλλακτικότητας".
Τα δύο άκρα που επικαλούνται ο φαύλος κρανιδιώτης κι ο σαχλαμαράς υπάρχουν. Είναι η ακροδεξιά και η κεντροαριστερά. Είναι τα δύο αντίβαρα του συστήματος για να κρατιέται σε ισορροπία. Η ακροδεξιά φοβίζει κι η κεντροαριστερά σκουπίζει. Αν δε μπορεί να φοβίσει το λαό η ακροδεξιά, όπως απέτυχε τη δεκαετία του 70 με τις βομβιστικές (αλά Ιταλία που το πετύχανε) επιθέσεις το πέτυχε η κεντροαριστερά με το πασώκ. Ήρθε μετά βαΐων και κλάδων ως επιβράδευση του λαϊκού κινήματος σάρωσε τα πάντα. Καλλιέργησε την κουλτούρα της ιδιώτευσης Μας φλόμωσε στην κενή ρητορεία περί σοσιαλισμού και "εθνικής ανεξαρτησίας" και ταυτόχρονα γέμισε τη χώρα βολεψάκηδες. Υπουργούς που στριμώχνονταν πίσω από τον αρχηγό για να βγούν φωτογραφία στον ταχυδρόμο όταν αυτός χόρευε ζεϊμπέκικο, βουλευτές που τρέχαν πίσω από υπουργούς, δημάρχους που έτρεχαν πίσω από βουλευτές, συνδικαλιστές του πούρου, της βαθιάς ανάλυσης και της βαθύτερης τσέπης, μέλη τοπικών οργανώσεων που έγλειφαν όλους τους παραπάνω για μια θεσούλα στο δημόσιο. Κι όλοι μαζί αδελφομένοι τα σαββατόδραδα στα σκυλάδικα να άδουν τη σοσιαλιστική ολοκλήρωση "είμαι στα χάι μου". Που είκοσι-τριάντα χρόνια αργότερα έγινε "είμαι στα χάιλ μου". Βλέπετε η απόσταση από την κεντροαριστερά ως την ακροδεξιά είναι μια σβάστιγκα δρόμος. Λες που λες μαλακίες για σοσιαλισμούς πετάς κι ένα έθνος στο μίξερ της αποχαύνωσης και το νέο όραμα είναι έτοιμο για τους παλιούς ακολούθους. Με την ίδια ευκολία που τη δεκαετία του 80 όλοι οι γερμανοτσολιάδες δηλώνανε εαμίτες για μια σύνταξη αντιστασιακού, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους σήμερα από δημοκράτες έγιναν εθνικιστές. Αλλά η κεντροαριστερά επειδή στηρίζεται στη βλακεία είναι ανίκητη. 'Οσοι κατέστρεψαν την οικονομία, τις παραγωγικές δομές, την Παιδεία, την Υγεία και τελικά τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων μαζεύονται σε διάφορα ξενοδοχεία, συζητούν σε διάφορους σχηματισμούς (ανα τρεις, τέσσερις ως πενηνταοκτώ) για το μέλλον της κεντροαριστεράς, προβάλλοντας με μπίστικο τρόπο μια αχνή ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει κι άλλος δρόμος από αυτόν της κυβέρνησης. Όμως το δρόμο αυτό δεν τον προσδιορίζουν, συνεχίζουν να στηρίζουν τα σκληρά μέτρα και να επιτίθενται στην Αριστερά.
(ΟΧΙ στη ΒΛΑΚΕΙΑ)
Η κεντροαριστερά είναι σα μια μεγάλη δεξαμενή ομβρίων. Μαζεύει όσους κατά καιρούς πέφτουν από τα σύννεφα και τους ξανανεβάζει στο επόμενο.
Υ.Γ. Το μεγαλύτερο μέρος στο παραπάνω κείμενο το έγραψα πριν περίπου δέκα μέρες αλλά δεν το τελείωσα λόγω φόρτου εργασίας. Οι εξελίξεις με τη δολοφονία των δύο μελών της χα δεν με εξέπληξαν. Ούτε αλλάζουν το περιεχόμενο του κειμένου, γι αυτό και δεν το προσάρμοσα αλλά το ολοκλήρωσα όπως αρχικά το είχα στην αγύριστη κούτρα μου.