Το έλος της μεταπολίτευσης

Αν και μπορώ να καταλάβω τη βλακεία όσων μιλούν για το τέλος της Ιστορίας, σαν αυτή να είναι μια ταινία και μετά θα πάμε όλη η ανθρωπότητα για μπύρες ώσπου η γη να συγκρουστεί με κάποιο αστεροειδή, δεν μπορώ να αντιληφθώ τί εννοούν διάφοροι φωστήρες όταν λένε για το τέλος της μεταπολίτευσης. Η μεταπολίτευση ήταν απλώς μια (καλή ή κακή) ιστορική στιγμή. Οι στιγμές δεν έχουν αρχή, μέση, τέλος. Μετά από εφτά χρόνια χούντας η δουλειά του συνονθυλεύματος από φασίστες, εθνικόφρονες, παράφρονες είχε ολοκληρωθεί. Η Κύπρος είχε διχαστεί, οι μπίζνες του μεγάλου κεφαλαίου είχαν γίνει, οι εργολάβοι πήραν τις αντιπαροχές και η εργατική τάξη είχε αντικαταστήσει τον ταξικό με τον "άγνωστο πόλεμο".
Αφού λοιπόν η κυβέρνηση ανδρεικόπουλου - ιωαννίδη έπεφτε μόνη της έπρεπε να εξασφαλιστεί το ομαλό πέρασμα στον κοινοβουλευτισμό. Επιστρατεύτηκε λοιπόν ο πάντα πρόθυμος χουντάγγελος αβέρωφ-μετσοβόνε να φέρει τον εθνάρχη κώστα τριανταφυλλίδη καραμανλή από την εξορία.
Στην Αθήνα η ώρα ήταν μαύρα μεσάνυχτα, εις Παρισίους μία ώρα νωρίτερα και ο εθνάρχης είχε τυλιχτεί στα σατέν σεντόνια της εξορίας όταν άρχισε να χτυπά το τηλέφωνο. Όταν άκουσε τον χουντάγγελο να του ζητά να επιστρέψει ανέφερε τις δυσκολίες του εγχειρήματος, η ώρα ήταν περασμένη, θα πλήρωνε διπλή ταρίφα για το αεροδρόμιο, θα έχανε το ρολάν-γκαρός. "Καλά" είπε τότε ο πονηρός χουντάγγελος, "θα πάρω τον κανελλόπουλο" και πριν κλείσει το τηλέφωνο ο εθνάρχης ήταν στο αεροπλάνο του Ζισκάρ ντ' Εστέν και επέστρεφε.
Στην επιστροφή αφού αποθεώθηκε από χιλιάδες μουρόχαυλους, υποψήφιους αντιστασιακούς για αυτή τους την πράξη, πήγε κατευθείαν στο ναό της δημοκρατίας μας, το τηλεοπτικό στούντιο, και απηύθυνε διάγγελμα κυρήσσοντας την έναρξη της αέναης μεταπολίτευσης. Μετά όρκισε μια κυβέρνηση εθνικιστικής ενότητας με πρόεδρο της δημοκρατίας τον πρόεδρο της χούντας στρατηγό-τζατζίκη και τον μεσολαβητή χουντάγγελο στο υπουργείο εθνικής άμυνας, μίζας και πραξικοπημάτων. Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει με τον αττίλα 2 και ο σοφός λαός που ξέρει να αναγνωρίζει τον εξέλεξε πρωθυπουργό (για πρώτη του φορά χωρίς νοθεία) με ποσοστό πάνω από πενήντα τα εκατό, χάρη και στο ιδιοφυές σύνθημα "καραμανλής ή τανκς" που σήμερα έχει γίνει "μνημόνιο ή δραχμή"
Αν η Αθηναϊκή Δημοκρατία είχε ως ήρωες τους τυραννοκτόνους Αρμόδιο και Αριστογείτονα, η σύγχρονη δεν άργησε να ανακαλύψει τους δικούς της στη "γενιά του Πολυτεχνείου". Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς μου το Πολυτεχνείο έχει μια έκταση ίση με την Πελοπόννησο αφού χώρεσε πέντε εκατομμύρια έλληνες αντιστασιακούς σε ένα βράδυ (οι άλλοι πέντε αγωνίζονταν στην επαρχία). Η γενιά του Πολυτεχνείου αρχικά είχε γένεια κι αμπέχωνα, μετά απόκτησε κοιλίτσα και μουστάκι και θέση στο πασώκ και το δημόσιο και σήμερα έχει καράφλα και μετοχές οφ-σορ. Αλλά αυτό είναι το επόμενο κεφάλαιο.

Η ιστορική στιγμή της μεταπολίτευσης: Ο εθνάρχης-πρωθυπουργός και ο στρατηγός-πρόεδρος τζατζίκης ορκίζονται πίστη στο ιερό μεγάλο κεφάλαιο. 

ΚΑΙ καραμανλής ΚΑΙ τανκς!

Υ.Γ. Ξεκίνησα λίγο απότομα μετά το κατανυκτικό πασχαλινό σαβούριασμα αλλά τα έχω πάρει με την αιφνίδια προκήρυξη των εκλογών. Καλά δεν ήμαστε τόσο καιρό με τις αναβολές; Είχα πείσει πολλούς φίλους ότι δεν επρόκειτο να γίνουν μέσα στο 12. Τί πρεμούρα είχε ο μπένυ να με διαψεύσει; Μάλλον το αγγούρι του καλοκαιριού θέλει "νωπή εντολή" για να γλιστράει!