α μπε μπα μπλομ του κιθε μπλόμ πογκρόμ!

Μου αρέσει η παιδική αφέλεια. δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από τα παιδιά που παίζουν σε μία πλατεία. Αν αφεθείς λίγο θα παρατηρήσεις έναν κόσμο με τους δικούς του κανόνες πολύ πιο απλό από το δικό μας.
Από τα παιδικά μου χρόνια δεν έχω έντονες αναμνήσεις, έχω όμως πολλές όμορφες από τα εφηβικά μου χρόνια όταν οικογενειακώς βρεθήκαμε σε μια από τις πιο όμορφες ελληνικές επαρχιακές πόλεις, τα Γιάννενα. Ήταν μια πόλη ιδανική για μαθητές, σε αντίθεση με την Αθήνα. Τα σχολείο ήταν δέκα λεπτά περπάτημα από το σπίτι μας γιατί μέναμε μακρυά. Η επιστροφή όμως κράταγε καμιά ώρα. Ξεκινούσαμε μπουλούκια από το σχολειο και αφήναμε έναν ένα στο σπίτι του με την απαραίτητη στάση για κουβέντα. Τα θέματα ήταν ποιος και αρέσει σε ποια και το αντίστροφό, ποιος μάζεψε τις περισσότερες χυλόπιτες (είχα μεγάλη επιτυχία στο σπορ!), ποιο είναι το επόμενο πάρτι. Ενίοτε συζητούσαμε και για πολιτική. Όλοι είμαστε πασώκ ή νουδού και κάνα δυο κκε και τους κοιτούσαμε με απορία. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κκε και όχι πασόκ (εγώ τότε ήμουνα πασοκάκι). Η φίλη μου η Αναστασία προσπαθούσε να μας εξηγήσει αλλά δεν το έπιανα. Κι ο Τάσος δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα. Και η Μαρία η αναρχικιά μας φαινόταν πολύ μυστήριο φρούτο αλλά πολύ χαβαλές στα υπόλοιπα και την συγχωρούσαμε. Το μόνο που δεν μπορούσαμε να δεχτούμε είναι οι χρυσαυγίτες. Δεν ξέραμε κανέναν αλλά σε όλους το άκουσμα της χρυσής αυγής προκαλούσε φρίκη.
Η χρυσή αυγή ήταν τότε κάτι περιθωριακό και μακρινό, κάποιοι περίεργοι νοσταλγοί του χίτλερ στη αθήνα. Νοσταλγοί του απόλυτου κακού. Σε μια εποχή που μόλις άρχιζαν να έρχονται οι πρώτοι Αλβανοί, ξέραμε τί αντιπροσώπευαν οι χρυσαυγίτες παρόλο που δεν ήταν ποτέ είδηση τα ρατσιστικά εγκλήματα στο δελτίο ειδήσεων. Κι είχαμε και κάτι ντόπια φρούτα παρεκκλησιαστικά στην περιοχή, τη "σφεβα" που μιλούσαν για την ελληνική βόρειο ήπειρο και τους χρηματοδοτούσε ο τραγόπαπας που δέσποζε τότε στην Κόνιτσα. Αλλά δεν βλέπαμε τα μούτρα τους παρά μόνο τα συνθήματα στους τοίχους. Γιατί το να είσαι φασίστας, χρυσαυγίτης, ρατσιστής ήταν τότε ντροπή.
Περνώντας τα χρόνια η παρέα σκόρπισε, φύγαμε για σπουδές, πονηρέψαμε, αλλάξαμε απόψεις, αποκτήσαμε ιδεολογίες, πτυχία υποχρεώσεις και χάσαμε ο ένας τον άλλον και (εκ των πραγμάτων) την νεανική μας αφέλεια.

Όσο όμορφη είναι η αφέλεια στα παιδιά τόσο αποκρουστική είναι η προσποιητή αφέλεια στους μεγάλους. Ας ευχηθούμε "καλημέρα σε όσους ξαφνιάζονται από τις ακροδεξιές εκδηλώσεις πολιτών. Τουλάχιστον, είχαν καλά όνειρα" έγραψε χτες στο twitter ο πάσχων μαντραβέλης" φέρνοντάς με στη δύσκολή θέση να συμφωνήσω λιγάκι μαζί του.

Αν σε μια εποχή χωρίς μετανάστες μια παρέα απολίτικων εφήβων μιας επαρχιακής πόλης γνώριζε για τους χρυσαυγίτες στη σημερινή εποχή το να θεωρούμε πως όσοι τους ψήφιζαν δεν γνώριζαν είναι σαν να εκπλησσόμαστε που ο πάπας μένει στη Ρώμη. Η αριστερά έχει μεγάλες ευθύνες γιατί άφησε χώρο να αναπτυχθούν οι ξενοφοβικές και ρατσιστικές αντιλήψεις αλλά ως εκεί. Όσοι ψήφισαν την χρυσή αυγή έκαναν μια συνειδητή επιλογή. Μια επιλογή που στις μέρες ένα πλέγμα παραγόντων βοήθησαν να γίνει πιο εύκολη.

Η συνειδητή υποβάθμιση ολόκληρων περιοχών από το επίσημο κράτος και η παράδοσή τους στις μαφίες της νύχτας.

Η τρομακτική έκρηξη της ανεργίας στους νέους.

Τα τρομολαγνικά δελτία ειδήσεων που ξεκινούσαν με το "ο Αλβανός φονιάς" ή "ο αλλοδαπός εγκληματίας" εδώ και είκοσι χρόνια.

(τραγούδι του 1993, αφιερωμένο στους έκπληκτους του 2012)

Η απενοχοποίηση των ρατσιστικών και εθνικιστικών απόψεων με την ανακήρυξη του χουντικού καρατζαφύρερ σε θεσμικού παράγοντα, αρχικά από τα μίντια και στη συνέχεια από το πασώκ και τη νέα δημαγωγία. Η υπουργοποίηση του τσεκουράκη βορίδη το επιστέγασμα. Στο ίδιο κλίμα και "η ταύτιση των δύο άκρων" από το φιλομνημονικό τύπο. Πρωταθλητής στο σπορ ο πάσχων μαντραβέλης ο οποίος σήμερα φυσικά δεν μπορεί να εκπλαγεί από κάτι που τροφοδότησε.

Η ρατσιστική ρητορεία και πρακτική του επίσημου κράτους απέναντι στους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, τις διάφορες εθνικές ή κοινωνικές μειονότητες, τα θύματα της κρίσης κλπ. Οι οροθετικές τοξικομανείς λίγες μέρες πριν τις εκλογές το τελευταίο παράδειγμα.

Έτσι κάποιος σήμερα μπορεί ποιο άνετα να ταυτιστεί με τη χρυσή αυγή. Αυτά που πρεσβεύει η ναζιστική ομάδα δεν είναι πλέον στο περιθώριο αλλά στο επίκεντρο της πολιτικής ατζέντας. Ο μικροφασιστάκος βγήκε από το στενό κουστούμι του δικομματισμού που στήριζε τόσα χρόνια και μπορεί να δηλώνει περήφανος στη γειτονιά του ότι θα ψηφίσει χρυσαυγίτες "για να τιμωρήσει το πολιτικό σύστημα". 

Το 2013 δεν μπορεί να μην έχει πάρει το αυτί κάποιου για τις σχέσεις της αστυνομίας με τους χρυσαυγίτες. Για το πως χρησιμοποιούνται άλλοτε ως εμπροσθοφυλακή σε επιθέσεις ενάντια αναρχικών καταλήψεων, άλλοτε ως νυχτερινοί κομάντο σε σπίτια μεταναστών, άλλοτε ως μαχαιροβγάλτες απέναντι σε μετανάστες και αριστερούς. Μόνο κάποιος που έλειπε 15 χρόνια σε διαστημικό σταθμό μπορεί να μην άκουσε ποτέ για την απόπειρα δολοφονίας του Δημήτρη Κουσουρή το 1998 και όσα ακολούθησαν ως το εφετείο που έγινε μόλις πριν δυο-τρία χρόνια.

Όσοι ψήφισαν χρυσή αυγή στις εκλογές του Μαΐου δεν παραπλανήθηκαν, δεν το έκαναν "για χαβαλέ" όπως υποστηρίζουν αρκετοί φίλοι μου. Ξέραν ότι ψήφισαν μαχαιροβγάλτες και το έκαναν από τυφλό ρατσιστικό μίσος. Την ώρα του φόνου γυρίζουν το κεφάλι αλλού. Όπως ξέραν και τα εκατομμύρια γερμανοί φιλοναζί για τη νύχτα των κρυστάλλων και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Είναι το ίδιο υπεύθυνοι με τις δυνάμεις κρούσεις της ναζιστικής οργάνωσης αλλά πιο υποκριτές. 

Το πιο υποκριτικό όμως είναι ο θρήνος όλων για των κομμάτων και των καναλιών για το χαστούκι στην κανέλλη. Παρά την δυσφορία που νιώθω για τις εθνορθοδοξοκομμουνιστικές της απόψεις δεν μπορώ να χαρώ που τη χαστούκισε ο φασίστας αλλά από τους ανθρώπους που μαχαιρώνουν καθημερινά κόσμο, αυτό τους πείραξε; Μήπως αυτός ο διυλισμός είναι ο πυρήνας του μιντιακού φασισμού;

Υ.Γ. Λίγα λεπτά αφότου τελείωσα το παραπάνω σύντομο σχόλιο ανακάλυψα πως ο φίλος μου ο carophotodiario λίγες ώρες πριν τα λέει πιο σταράτα!