(ένα κείμενο με υψηλό συναισθηματικό φορτίο και χαμηλή συνοχή)
Πολλοί φίλοι έχουν αρχίσει εδώ και μέρες να εξηγούν αριστερά κι αριστερότερα την επιλογή τους να ψηφίσουν σύριζα στις μεθαυριανές εκλογές. Ομολογώ πως με ενοχλεί όχι η επιλογή τους αλλά η απολογητική διάθεση από τη μια και από την άλλη μια λανθάνουσα προσπάθεια επιρροής. Οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνονται δεν λειτουργούν με πρότυπα. Έχουν κάνει τις επιλογές τους με βαριά καρδιά και πολλή ανησυχία. Είναι μεγάλη η αντίφαση του αριστερού που στο χέρι κρατά ένα ψηφοδέλτιο.
Τελευταίος προστέθηκε ένας άνθρωπος που εκτιμώ και (κυρίως) αγαπώ ιδιαίτερα από την εποχή που ήταν πρωτοετής φοιτητής με αραιά γενάκια και τίποτα δεν προμήνυε πως θα γινόταν διάσημος, ο Στάθης Δρογώσης. Το κείμενό του μου άρεσε πολύ, ίσως γιατί έχουμε κάνει ατελείωτες συζητήσεις ψάχνοντας να βρούμε παλιότερα, μια υπέροχη παρέα νέων ανθρώπων, τί μας ταιριάζει, ακροβατώντας ανάμεσα στο ρεαλισμό, την ουτοπία και τον ουμανισμό. Σήμερα η παρέα αυτή, του Στάθη, της Ζωής, του Γιώργου, του Νίκου, της Τασούλας, του Ζώη, του Δημήτρη, της Ειρήνης του Τάσου μετά από ένα σκόρπισμα χρόνων μαζεύεται ξανά και ξανά από το 2008 και μετά σε όλες τις μεγάλες πορείες και τις απεργίες για να ξανασκορπίσει στις ολοένα και μικρότερες περιόδους της νηνεμίας. Όμως ξαναγυρνώντας στο κείμενο του Στάθη θεωρώ ότι αυτό δημοσιεύτηκε σε λάθος χρόνο και απευθύνθηκε σε μεγαλύτερο κοινό (άθελά του) από αυτό που στόχευε.
Λίγες ώρες πριν τις σημαντικότερες εκλογές στη ζωή μου (κρίνοντας από το πρωτόγνωρο άγχος μου για το αποτέλεσμα) ο νους μου γυρνά διαρκώς στον Πάνο Τζαβέλα. Τον αγέρωχο αντάρτη, τραγουδιστή, ροκά με όλη τη σημασία της λέξης. Τον Πάνο τον πρωταντίκρυσα σε ένα γλέντι στο Φυσικό. Ρεμπέντικα κι αντάρτικα με τη βροντερή του φωνή και την κυριαρχική του παρουσία. Δίπλα του η Νατάσα, πιστή σύντροφος στη ζωή και στο τραγούδι, αδύνατη κι ευγενική σαν κοριτσάκι, λες και ο χρόνος δεν είχε κυλίσει από τότε που τον πρωτοπλησίασε. Μα και ο ίδιος κοντά στα ογδόντα του τότε έμοιαζε βαριά εξηντάρης. Τα μαλλιά του πυκνά και τα έπιανε με τα χοντρά κοκκάλινα γυαλιά του. Κι ενώ το γλέντι ήταν στο αποκορύφωμά του μια παρέα "αναρχικών" που έφυγε από το πάρτι του Μαθηματικού άρχιζε να τσαμπουκαλεύεται και να απειλεί να μας κάψει. Αποφασίσουμε να φύγουμε, χωρίς προκλήσεις. Πήρα την κιθάρα του και την κουβάλησα με δέος ως το αυτοκίνητο. Κι ενώ προσπαθούσε να βολευτεί στο κάθισμα γύρισε με πίκρα και μας είπε: "Εδώ μας γαμάει ο καπιταλισμός κι εμείς ασχολούμαστε με μαλακίες".
Εκείνο το βράδυ έχασα την ευκαιρία να μιλήσω σε ένα παιδικό μου μύθο αλλά τελικά αυτή ξαναεμφανίστηκε λίγο αργότερα σε ένα φεστιβάλ των Αναιρέσεων όταν μετά τη συναυλία του έκατσε στο τραπέζι του Λουκά και του Μάνου από το Φυσικό με τους οποίους είχε πιάσει φιλίες. Από κοντά κι εγώ σε μια γωνία να μετράω τις λέξεις αλλά μέχρι να βρω τις κατάλληλες ο Πάνος χαιρέτησε κι έφυγε.
Πέντε-έξι χρόνια αργότερα κάποιος γνωστός, έκανε εγκαίνια σε κάτι ανάμεσα από μουσική σκηνή, μεζεδοπωλείο, χώρο έκφρασης και συνάντησης παλιών ρηγάδων. (Οι παλιοί ρηγάδες είναι καλή παρέα μετά από μερικά ποτηράκια). Και ξάφνου η Έλενα με σκουντά και μου λέει "μόλις μπήκε ο Τζαβέλας, πάμε να του μιλήσουμε;" Τρίτη κι αποφασιστική. Μαζί του φυσικά η Νατάσα. Μιλήσαμε αρκετά και ανταλλάξαμε και τηλέφωνα! Εγώ πέταγα από τη χαρά μου αλλά όταν του είπα πως δεν έβρισκα το βιβλίο του και μου είπε πως έχει ένα στο αυτοκίνητο νόμισα πως ονειρευόμουνα. Το πήρε στα χέρια και με μια ιδιαίτερη καλλιγραφία έγραψε:
"Στην ΄Ελενα και τον Α-Τ ευχές για ένα καλύτερο κόσμο"
Τα χέρια του Μόζες όταν κράταγε τις δέκα εντολές σε πεντελικό μάρμαρο πρέπει να έτρεμαν λιγότερο από τα δικά μου με το βιβλίο όλο το βράδυ. Με τον Πάνο βρεθήκαμε άλλη μια φορά, στην κηδεία μιας αγαπημένης θείας της Έλενας που τραγούδαγε παλιά στο συγκρότημά του. Με τη Νατάσα αρκετές φορές, όταν τραγούδαγε στο μπαράκι του Βασίλη κι αλλού. Έμαθα τον άτυχο θάνατό του από τις ειδήσεις. Αλλά τραγουδάμε συχνά τα τραγούδια του κι αισθανόμαστε τυχεροί που για λίγο ακουμπήσαμε σε αυτόν το γίγαντα.
Είναι λίγες ώρες πριν τις σημαντικότερες εκλογές στη ζωή μου, ο νους μου γυρνά διαρκώς στον Πάνο Τζαβέλα. Είναι που αναμετρώμαστε σε λίγες ώρες με τους παντελήδες!
Λίγες ώρες πριν τις σημαντικότερες εκλογές στη ζωή μου (κρίνοντας από το πρωτόγνωρο άγχος μου για το αποτέλεσμα) ο νους μου γυρνά διαρκώς στον Πάνο Τζαβέλα. Τον αγέρωχο αντάρτη, τραγουδιστή, ροκά με όλη τη σημασία της λέξης. Τον Πάνο τον πρωταντίκρυσα σε ένα γλέντι στο Φυσικό. Ρεμπέντικα κι αντάρτικα με τη βροντερή του φωνή και την κυριαρχική του παρουσία. Δίπλα του η Νατάσα, πιστή σύντροφος στη ζωή και στο τραγούδι, αδύνατη κι ευγενική σαν κοριτσάκι, λες και ο χρόνος δεν είχε κυλίσει από τότε που τον πρωτοπλησίασε. Μα και ο ίδιος κοντά στα ογδόντα του τότε έμοιαζε βαριά εξηντάρης. Τα μαλλιά του πυκνά και τα έπιανε με τα χοντρά κοκκάλινα γυαλιά του. Κι ενώ το γλέντι ήταν στο αποκορύφωμά του μια παρέα "αναρχικών" που έφυγε από το πάρτι του Μαθηματικού άρχιζε να τσαμπουκαλεύεται και να απειλεί να μας κάψει. Αποφασίσουμε να φύγουμε, χωρίς προκλήσεις. Πήρα την κιθάρα του και την κουβάλησα με δέος ως το αυτοκίνητο. Κι ενώ προσπαθούσε να βολευτεί στο κάθισμα γύρισε με πίκρα και μας είπε: "Εδώ μας γαμάει ο καπιταλισμός κι εμείς ασχολούμαστε με μαλακίες".
Πέντε-έξι χρόνια αργότερα κάποιος γνωστός, έκανε εγκαίνια σε κάτι ανάμεσα από μουσική σκηνή, μεζεδοπωλείο, χώρο έκφρασης και συνάντησης παλιών ρηγάδων. (Οι παλιοί ρηγάδες είναι καλή παρέα μετά από μερικά ποτηράκια). Και ξάφνου η Έλενα με σκουντά και μου λέει "μόλις μπήκε ο Τζαβέλας, πάμε να του μιλήσουμε;" Τρίτη κι αποφασιστική. Μαζί του φυσικά η Νατάσα. Μιλήσαμε αρκετά και ανταλλάξαμε και τηλέφωνα! Εγώ πέταγα από τη χαρά μου αλλά όταν του είπα πως δεν έβρισκα το βιβλίο του και μου είπε πως έχει ένα στο αυτοκίνητο νόμισα πως ονειρευόμουνα. Το πήρε στα χέρια και με μια ιδιαίτερη καλλιγραφία έγραψε:
"Στην ΄Ελενα και τον Α-Τ ευχές για ένα καλύτερο κόσμο"
Τα χέρια του Μόζες όταν κράταγε τις δέκα εντολές σε πεντελικό μάρμαρο πρέπει να έτρεμαν λιγότερο από τα δικά μου με το βιβλίο όλο το βράδυ. Με τον Πάνο βρεθήκαμε άλλη μια φορά, στην κηδεία μιας αγαπημένης θείας της Έλενας που τραγούδαγε παλιά στο συγκρότημά του. Με τη Νατάσα αρκετές φορές, όταν τραγούδαγε στο μπαράκι του Βασίλη κι αλλού. Έμαθα τον άτυχο θάνατό του από τις ειδήσεις. Αλλά τραγουδάμε συχνά τα τραγούδια του κι αισθανόμαστε τυχεροί που για λίγο ακουμπήσαμε σε αυτόν το γίγαντα.
Είναι λίγες ώρες πριν τις σημαντικότερες εκλογές στη ζωή μου, ο νους μου γυρνά διαρκώς στον Πάνο Τζαβέλα. Είναι που αναμετρώμαστε σε λίγες ώρες με τους παντελήδες!
Υ.Γ. Αύριο δεν ξέρω αν το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που περιμένουμε. Το σίγουρο είναι πως αύριο αρχίζει μια καινούρια μέρα έτσι κι αλλιώς. Μια νέα απαρχή κινητοποιήσεων κι αγώνων. Εμείς ξεχωρίζουμε από τους παντελήδες γιατί ούτε βολευόμαστε ούτε τα παρατάμε. Το λέει και το τραγούδι:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου