Αν κάποιος φίλος μου έλεγε να δούμε μια παράσταση που θα μπλέκει κείμενα του Καμύ και του Σάββα Ξηρού κάτω από ένα μαθηματικό τίτλο θα του ευχόμουν καλή διασκέδαση και θα έκλεινα εισιτήρια για την ταινία του Ταραντίνο. Πρώτα από όλα γιατί είμαι Μαθηματικός και σε αντίθεση με αρκετούς του σιναφιού μου στον ελεύθερό μου χρόνο θέλω να κάνω πράγματα που δεν θυμίζουν σε τίποτα τη δουλειά μου. Δεύτερον γιατί από Καμύ έχω διαβάσει μόνο την Πανούκλα στα φοιτητικά μου χρόνια, από υποχρέωση, σήμερα έχω κλείσει με αυτού του είδους τις υποχρεώσεις. Τρίτον γιατί δεν έχω σε καμία εκτίμηση τους Ξηρούς.
Ωστόσο αν κάποιος απαγόρευε την παράσταση που ήθελε να δει ο φίλος μου θα ένιωθα το ίδιο σαν να απαγορεύοταν ο Ταραντίνο. Ίσως και χειρότερα. Γιατί οι παραστάσεις δεν μπορεί να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν με βάση τί αρέσει στο κοινό. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ. Γιατί στη χώρα μας ένας αμόρφωτος όχλος και καθοδηγούμενος από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ έχει αναγορευτεί σε "κοινή γνώμη". Ένας όχλος που κατακρίνει χωρίς να κρίνει και χωρίς να κρίνεται. Κι ο όχλος αυτός απαιτεί κολακείες, "καλλιτέχνες" που υμνούν το υπέροχο κοινό τους και την "αγάπη" που παίρνουν από αυτό. Απαιτεί διαρκή επιβεβαίωση των εθνικών του μύθων περί ανωτερότητας.
Όμως η τέχνη δεν υπάρχει για να κολακεύει αλλά για να αποκαλύπτει τις αδυναμίες. Δεν είναι τέχνη να συντάσσεσαι με την κοινή γνώμη αλλά να την προκαλείς, να την αμφισβητείς, να της βάζεις ερωτήματα. Η τέχνη μιλά για αποκλεισμένους, για μειοψηφίες και για παρίες.
Αν δεν υπήρχε ο φόνος, η μοιχεία, η δίψα για εξουσία και χρήμα, η εκμετάλλευση δεν θα υπήρχαν η Αντιγόνη, ο Οιδίποδας, ο Άμλετ, ο Γιάννης Αγιάννης, ο Γιούγκερμαν. Κι αν κάτι πέτυχε η Πηγή Δημητρακοπούλου είναι σε πρώτο επίπεδο να ξανανοίξει την κουβέντα για τον υποδεέστερο παρία (είτε τον γουστάρουμε είτε όχι) αυτής της χώρας, το Σάββα Ξηρό, το δολοφόνο, το φυλακισμένο, τον ανάπηρο.
Όμως η διοίκηση του Εθνικού Θεάτρου φρόντισε για να κατευνάσει τους καθοδηγητές της "κοινής γνώμης", τον κούλη, το μπάμπη, τον πρετ-εντέρι και τη CIA δηλαδή. Αντί να υψώσει ένα συμβολικό ανάχωμα στο φασισμό του πρόσφερε μια αναίμακτη νίκη. Φοβήθηκε το χρυσοπληρωμένο ποντίκι που διοικεί το θέατρο μη του κρατήσει μούτρα ο πρέσβης και δεν παραστεί στην επόμενη πρεμιέρα.
Πέρα όμως από τη διοίκηση του Εθνικού φοβήθηκε κι ο υπουργός "Πολιτισμού" και του πήρε δυο μέρες να κάνει μια δήλωση του κώλου αντί να αλλάξει όλο το ΔΣ του θεάτρου. Κι ενώ σύσσωμος ο σιχαμένος, θεσμικός, παραδοσιακός "εθνικός κορμός" έχει πάρει θέση κατά της παράστασης και την έχει ακυρώσει για την περήφανη κυβέρνηση της "αριστεράς" είναι Σάββατο. Το περίφημο τμήμα δικαιωμάτων του σύριζα κόβει την πίτα του, Σάββατο κι αυτό.
Υ.Γ. η ντόρα μπακογιάννη επανέλαβε για πολλοστή φορά πως ενώ ο Ξηρός γράφει βιβλία ο Παύλος δε θα γυρίσει σπίτι. Αν σταματήσει να γράφει;
Ωστόσο αν κάποιος απαγόρευε την παράσταση που ήθελε να δει ο φίλος μου θα ένιωθα το ίδιο σαν να απαγορεύοταν ο Ταραντίνο. Ίσως και χειρότερα. Γιατί οι παραστάσεις δεν μπορεί να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν με βάση τί αρέσει στο κοινό. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ. Γιατί στη χώρα μας ένας αμόρφωτος όχλος και καθοδηγούμενος από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ έχει αναγορευτεί σε "κοινή γνώμη". Ένας όχλος που κατακρίνει χωρίς να κρίνει και χωρίς να κρίνεται. Κι ο όχλος αυτός απαιτεί κολακείες, "καλλιτέχνες" που υμνούν το υπέροχο κοινό τους και την "αγάπη" που παίρνουν από αυτό. Απαιτεί διαρκή επιβεβαίωση των εθνικών του μύθων περί ανωτερότητας.
Όμως η τέχνη δεν υπάρχει για να κολακεύει αλλά για να αποκαλύπτει τις αδυναμίες. Δεν είναι τέχνη να συντάσσεσαι με την κοινή γνώμη αλλά να την προκαλείς, να την αμφισβητείς, να της βάζεις ερωτήματα. Η τέχνη μιλά για αποκλεισμένους, για μειοψηφίες και για παρίες.
Αν δεν υπήρχε ο φόνος, η μοιχεία, η δίψα για εξουσία και χρήμα, η εκμετάλλευση δεν θα υπήρχαν η Αντιγόνη, ο Οιδίποδας, ο Άμλετ, ο Γιάννης Αγιάννης, ο Γιούγκερμαν. Κι αν κάτι πέτυχε η Πηγή Δημητρακοπούλου είναι σε πρώτο επίπεδο να ξανανοίξει την κουβέντα για τον υποδεέστερο παρία (είτε τον γουστάρουμε είτε όχι) αυτής της χώρας, το Σάββα Ξηρό, το δολοφόνο, το φυλακισμένο, τον ανάπηρο.
Όμως η διοίκηση του Εθνικού Θεάτρου φρόντισε για να κατευνάσει τους καθοδηγητές της "κοινής γνώμης", τον κούλη, το μπάμπη, τον πρετ-εντέρι και τη CIA δηλαδή. Αντί να υψώσει ένα συμβολικό ανάχωμα στο φασισμό του πρόσφερε μια αναίμακτη νίκη. Φοβήθηκε το χρυσοπληρωμένο ποντίκι που διοικεί το θέατρο μη του κρατήσει μούτρα ο πρέσβης και δεν παραστεί στην επόμενη πρεμιέρα.
Πέρα όμως από τη διοίκηση του Εθνικού φοβήθηκε κι ο υπουργός "Πολιτισμού" και του πήρε δυο μέρες να κάνει μια δήλωση του κώλου αντί να αλλάξει όλο το ΔΣ του θεάτρου. Κι ενώ σύσσωμος ο σιχαμένος, θεσμικός, παραδοσιακός "εθνικός κορμός" έχει πάρει θέση κατά της παράστασης και την έχει ακυρώσει για την περήφανη κυβέρνηση της "αριστεράς" είναι Σάββατο. Το περίφημο τμήμα δικαιωμάτων του σύριζα κόβει την πίτα του, Σάββατο κι αυτό.
Υ.Γ. η ντόρα μπακογιάννη επανέλαβε για πολλοστή φορά πως ενώ ο Ξηρός γράφει βιβλία ο Παύλος δε θα γυρίσει σπίτι. Αν σταματήσει να γράφει;
