Ολυμπιακό παραληρηματικό εμβατήριο σε διαρκή ύφεση
Η πτωχή ελλάς των 10 εκατομμυρίων και των τριών μνημονίων κέρδισε έξι μετάλλια. Οι Έλληνες τιμώντας τη μακραίωνη ιστορία τους ξεχύθηκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν τους κόπους της Κορακάκη που επειδή προπονούνταν τόσα χρόνια σε μια στάνη με τον πατέρα της δεν την ήξερε ούτε η μάνα της, της ξενιτεμένης Στεφανίδη και του Πετρούνια που σίγουρα οι συμμαθητές του στο σχολείο με την ανοχή των δασκάλων θα τον είχαν ταράξει στο δούλεμα για τους κρίκους.
Τα σφιχταγκαλιάσματα με αυτά τα παιδιά που δε θα τα ξέραμε αν δε φέρναν μετάλλιο (σε ποιους το φέρανε, πότε τους έστειλαν; κι αυτούς τους ιστιοπλόους πως είπαμε τους λένε;) είναι η απόλυτη απόδειξη της ανυπαρξία της κοινωνίας μας.
Από τη μια απουσία οποιασδήποτε συλλογικής προσπάθειας που θα έστρεφε μαζικά τη νεολαία στον αθλητισμό, από όπου και θα ξεπηδούσαν τα ταλέντα, από την άλλη ένας όχλος έτοιμος να καρπωθεί αυτό που δεν του ανήκει. Να γιορτάσει επειδή κάποιος άλλος με την ίδια εθνικότητα πήδηξε λίγο ψηλότερα από κάποιους άλλους.
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω κάτι με τα παιδιά που πήραν τα μετάλλια. Τουναντίον τα θαυμάζω όπως και τους συναθλητές τους γιατί δεν το βάζουν κάτω παρόλες τις δυσκολίες. Τα ευχαριστώ γιατί δημιουργούν όμορφες ιστορίες που μας αφαιρούν από τη θλιβερή καθημερινότητα. Ξενύχτησα για να δω τον αγώνα της Στεφανίδου και με κέρδισε το χαμόγελο της νεαρής νεοζηλανδής και η ανωτερότητα της αμερικανίδας. Παρακολουθώ χρόνια τις προσπάθειες του Γιαννιώτη γιατί με γοητεύει η μάχη του με τη θάλασσα. Θυμάμαι μια συνέντευξη του πρόωρα χαμένου αγωνιστή Γιώργου Γράψα στην εφημερίδα "ΠΡΙΝ" όπου έλεγε πως ήθελε τα παιδιά του να δώσουν πανελλήνιες για να μάθουν να βάζουν στόχους και να αγωνίζονται για να τους πετύχουν. Αυτό σημαίνει για μένα ο πρωταθλητισμός. Το ευτυχισμένο τέλος ενός αγώνα στον οποίο αντιστοιχούν ταυτόχρονα χιλιάδες αποτυχίες με κοινό παρονομαστή την προσπάθεια. Μια προσπάθεια ωστόσο ατομική καθαρή από οποιαδήποτε κοινωνική συμμετοχή.
Αυτό το καλοκαίρι μετάλλια δε φέραν μόνο οι αθλητές. Η κερκυραϊκή φιλαρμονική "Μάντζαρος" με 125 χρόνια παράδοσης, πενιχρά μέσα, ερασιτέχνες μουσικούς που ξοδεύουν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους σε πρόβες επέστρεψε από το Διεθνές Φεστιβάλ Συμφωνικών Ορχηστρών της Βιέννης με το χρυσό μετάλλιο! Κι ο διευθυντής της Σωκράτης Άνθης με τη διάκριση του "Εξαίρετου Αρχιμουσικού". Ποιο κανάλι ή εφημερίδα αφιέρωσε έστω ένα λεπτό ή μονόστηλο για να μεταδώσουν την είδηση;
Κι όμως η διάκριση αυτή αντανακλά τη συλλογική αγάπη και προσπάθεια ενός ολόκληρου νησιού για τη μουσική. Εκατοντάδες άνθρωποι δουλεύουν το πρωί στο γραφείο, στο μαγαζί, στο συνεργείο και το απόγευμα φορτώνονται τις κόρνες και τα τύμπανα και τρέχουν στις πρόβες σε καποια από τις 25 Φιλαρμονικές ή τις πολυάριθμες χορωδίες. Φίλοι, γείτονες, εχθροί, συγγενείς. Σε συναυλία της (παλαιάς) Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας έπαιξαν φέτος μαζί σόλο σαξόφωνο και κλαρίνο ένας 87χρονος κι ο εγγονός του. Ποια προβολή υπάρχει για αυτούς; Καμία αλλά δε τη χρειάζονται. Η αγάπη του κόσμου που τους συνοδεύει χειροκροτώντας όταν αποχωρούν από μια συναυλία έίναι η αμοιβή τους.
Σε μια από τις πολλές συναυλίες που δίνουν οι φιλαρμονικές στις πλατείες το καλοκαίρι αποφάσισαν να σκάσουν μύτη 2-3 δεσποτάδες με τη συνοδεία τους. Αρκετη ώρα μετά την έναρξη κι ενώ η "Μάντζαρος" έπαιζε ένα εμβατήριο από την Αΐντα χωρίς κανένα σεβασμό στη μπάντα ή τον κόσμο προχώρησαν κορδωμένα κι επιδεικτικά και στρογγυλοκάθισαν στις πρώτες θέσεις ανταλλάσοντας θορυβώδεις χαιρετισμούς με τους λοιπούς μπροστοκαρεκλάτους. Μετά από 2 κομμάτια κι αφού χαμογέλασαν στους ντόπιους φωτορεπόρτερ. σηκωθήκαν και φύγανε. "Πολύ κάτσατε" τους φώναξα όταν πέρασαν κοντά μου. "Το κράτος της ISIS" σχολίασε κάποιος πιο θυμωμένος δίπλα μου και είδα με έκπληξη το Γιώργο Ρούσση. Δυο μέρες αργότερα επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό στη συναυλία της παλαιάς. Ίσως να φταίει η σύμπτωση των δυο φιλαρμονικών να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα τους το Imperial March του John Williams από την πρωτη τριλογία των Star Wars, οπότε οι αρχιερείς να έφυγαν για να αποφύγουν τη σύγκριση με τον αγνότερο και συμπαθέστερο Darth Vader.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν την εικόνα ενός συνόλου που απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί κοινωνία. Που δε μπορεί να θέσει συλλογικούς στόχους ακόμα και στα πιο απλά, όπως ο αθλητισμός, την ώρα που θα πρέπει να ανατρέψει τους παραγωγικούς συσχετισμούς για να επιβιώσει. Που είναι έτοιμο να υποστεί το υπόλοιπο της μίζερης ζωής του με αντάλλαγμα μια σέλφι πανηγυρισμού για κάτι που δεν του ανήκει. Ένας όχλος που αντί να δει τα χάλια του θαυμάζει χρυσά μετάλλια και πετραχείλια.
Μέσα σε αυτό τον όχλο συνυπάρχουν παράλληλα πολλές μονάδες και πολυπληθείς ομάδες που αγωνίζονται.
Οι επιδόσεις των κορυφαίων αθλητών τονώνουν το ηθικό στη βάση πως αν προσπαθήσεις μπορείς και να τα καταφέρεις όμως ο δρόμος της συγκρότησης μια στοχοπροσηλωμένης κοινωνίας περνάει αποκλειστικά από συλλογικές προσπάθειες.
Η πτωχή ελλάς των 10 εκατομμυρίων και των τριών μνημονίων κέρδισε έξι μετάλλια. Οι Έλληνες τιμώντας τη μακραίωνη ιστορία τους ξεχύθηκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν τους κόπους της Κορακάκη που επειδή προπονούνταν τόσα χρόνια σε μια στάνη με τον πατέρα της δεν την ήξερε ούτε η μάνα της, της ξενιτεμένης Στεφανίδη και του Πετρούνια που σίγουρα οι συμμαθητές του στο σχολείο με την ανοχή των δασκάλων θα τον είχαν ταράξει στο δούλεμα για τους κρίκους.
Τα σφιχταγκαλιάσματα με αυτά τα παιδιά που δε θα τα ξέραμε αν δε φέρναν μετάλλιο (σε ποιους το φέρανε, πότε τους έστειλαν; κι αυτούς τους ιστιοπλόους πως είπαμε τους λένε;) είναι η απόλυτη απόδειξη της ανυπαρξία της κοινωνίας μας.
Από τη μια απουσία οποιασδήποτε συλλογικής προσπάθειας που θα έστρεφε μαζικά τη νεολαία στον αθλητισμό, από όπου και θα ξεπηδούσαν τα ταλέντα, από την άλλη ένας όχλος έτοιμος να καρπωθεί αυτό που δεν του ανήκει. Να γιορτάσει επειδή κάποιος άλλος με την ίδια εθνικότητα πήδηξε λίγο ψηλότερα από κάποιους άλλους.
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω κάτι με τα παιδιά που πήραν τα μετάλλια. Τουναντίον τα θαυμάζω όπως και τους συναθλητές τους γιατί δεν το βάζουν κάτω παρόλες τις δυσκολίες. Τα ευχαριστώ γιατί δημιουργούν όμορφες ιστορίες που μας αφαιρούν από τη θλιβερή καθημερινότητα. Ξενύχτησα για να δω τον αγώνα της Στεφανίδου και με κέρδισε το χαμόγελο της νεαρής νεοζηλανδής και η ανωτερότητα της αμερικανίδας. Παρακολουθώ χρόνια τις προσπάθειες του Γιαννιώτη γιατί με γοητεύει η μάχη του με τη θάλασσα. Θυμάμαι μια συνέντευξη του πρόωρα χαμένου αγωνιστή Γιώργου Γράψα στην εφημερίδα "ΠΡΙΝ" όπου έλεγε πως ήθελε τα παιδιά του να δώσουν πανελλήνιες για να μάθουν να βάζουν στόχους και να αγωνίζονται για να τους πετύχουν. Αυτό σημαίνει για μένα ο πρωταθλητισμός. Το ευτυχισμένο τέλος ενός αγώνα στον οποίο αντιστοιχούν ταυτόχρονα χιλιάδες αποτυχίες με κοινό παρονομαστή την προσπάθεια. Μια προσπάθεια ωστόσο ατομική καθαρή από οποιαδήποτε κοινωνική συμμετοχή.
Αυτό το καλοκαίρι μετάλλια δε φέραν μόνο οι αθλητές. Η κερκυραϊκή φιλαρμονική "Μάντζαρος" με 125 χρόνια παράδοσης, πενιχρά μέσα, ερασιτέχνες μουσικούς που ξοδεύουν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους σε πρόβες επέστρεψε από το Διεθνές Φεστιβάλ Συμφωνικών Ορχηστρών της Βιέννης με το χρυσό μετάλλιο! Κι ο διευθυντής της Σωκράτης Άνθης με τη διάκριση του "Εξαίρετου Αρχιμουσικού". Ποιο κανάλι ή εφημερίδα αφιέρωσε έστω ένα λεπτό ή μονόστηλο για να μεταδώσουν την είδηση;
Κι όμως η διάκριση αυτή αντανακλά τη συλλογική αγάπη και προσπάθεια ενός ολόκληρου νησιού για τη μουσική. Εκατοντάδες άνθρωποι δουλεύουν το πρωί στο γραφείο, στο μαγαζί, στο συνεργείο και το απόγευμα φορτώνονται τις κόρνες και τα τύμπανα και τρέχουν στις πρόβες σε καποια από τις 25 Φιλαρμονικές ή τις πολυάριθμες χορωδίες. Φίλοι, γείτονες, εχθροί, συγγενείς. Σε συναυλία της (παλαιάς) Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας έπαιξαν φέτος μαζί σόλο σαξόφωνο και κλαρίνο ένας 87χρονος κι ο εγγονός του. Ποια προβολή υπάρχει για αυτούς; Καμία αλλά δε τη χρειάζονται. Η αγάπη του κόσμου που τους συνοδεύει χειροκροτώντας όταν αποχωρούν από μια συναυλία έίναι η αμοιβή τους.
Σε μια από τις πολλές συναυλίες που δίνουν οι φιλαρμονικές στις πλατείες το καλοκαίρι αποφάσισαν να σκάσουν μύτη 2-3 δεσποτάδες με τη συνοδεία τους. Αρκετη ώρα μετά την έναρξη κι ενώ η "Μάντζαρος" έπαιζε ένα εμβατήριο από την Αΐντα χωρίς κανένα σεβασμό στη μπάντα ή τον κόσμο προχώρησαν κορδωμένα κι επιδεικτικά και στρογγυλοκάθισαν στις πρώτες θέσεις ανταλλάσοντας θορυβώδεις χαιρετισμούς με τους λοιπούς μπροστοκαρεκλάτους. Μετά από 2 κομμάτια κι αφού χαμογέλασαν στους ντόπιους φωτορεπόρτερ. σηκωθήκαν και φύγανε. "Πολύ κάτσατε" τους φώναξα όταν πέρασαν κοντά μου. "Το κράτος της ISIS" σχολίασε κάποιος πιο θυμωμένος δίπλα μου και είδα με έκπληξη το Γιώργο Ρούσση. Δυο μέρες αργότερα επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό στη συναυλία της παλαιάς. Ίσως να φταίει η σύμπτωση των δυο φιλαρμονικών να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα τους το Imperial March του John Williams από την πρωτη τριλογία των Star Wars, οπότε οι αρχιερείς να έφυγαν για να αποφύγουν τη σύγκριση με τον αγνότερο και συμπαθέστερο Darth Vader.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν την εικόνα ενός συνόλου που απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί κοινωνία. Που δε μπορεί να θέσει συλλογικούς στόχους ακόμα και στα πιο απλά, όπως ο αθλητισμός, την ώρα που θα πρέπει να ανατρέψει τους παραγωγικούς συσχετισμούς για να επιβιώσει. Που είναι έτοιμο να υποστεί το υπόλοιπο της μίζερης ζωής του με αντάλλαγμα μια σέλφι πανηγυρισμού για κάτι που δεν του ανήκει. Ένας όχλος που αντί να δει τα χάλια του θαυμάζει χρυσά μετάλλια και πετραχείλια.
Μέσα σε αυτό τον όχλο συνυπάρχουν παράλληλα πολλές μονάδες και πολυπληθείς ομάδες που αγωνίζονται.
Οι επιδόσεις των κορυφαίων αθλητών τονώνουν το ηθικό στη βάση πως αν προσπαθήσεις μπορείς και να τα καταφέρεις όμως ο δρόμος της συγκρότησης μια στοχοπροσηλωμένης κοινωνίας περνάει αποκλειστικά από συλλογικές προσπάθειες.
