ελεύθερη αγορά, κρατισμός ή οικοκοινότητες;

Μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση πραγματοποηθηκε χτες από τον σκάι στο κατάμεστο περίπτερο που βισκεται απέναντι από το σταθμό. Παρουσιαστές οι αντικειμενικοί δημοσιογράφοι του ιδρύματος παπαροδημητρίου, πορδοσάλτε, σία κοθώνη και cia papahelas. Αντικείμενο της συζήτησης ήταν ο ρόλος του κράτους και της αστυνομίας στη διαμόρφωση της οικονομίας του μέλλοντος, υπό την προϋπόθεση ότ δεν θα εγκαταλειφθεί ο μονόδρομος του μνημονίου. Αναλύθηκε ιδιαίτερα ο ρυθμιστικός ρόλος των μπάτσων στην οικονομία με τις παρεμβάσεις τους στο εμπόριο λευκής σαρκός, λευκής σκόνης και προστασίας καταστημάτων.
Πρώτος ομιλητής ήταν ο φιλελεύθερος κ. τζίβανος ο οποίος είπε ότι είναι απαράδεκτο να μπαίνουν οι αστυνομικοί εμπόδιο στο μοναδικό τομέα που γνωρίζει ανάπτυξη στη χώρα μας και να παρεμβαίνουν στο νταβατζιλίκι και το εμπόριο ναρκωτικών και πρότεινε να ιδιωτικοποιηθεί η αστυνομία.
Μετά πήρε το λόγο ο εκπρόσωπος της υπεύθυνης αριστεράς κ. ψευτιανός ο οποίος υπεραμύνθηκε της αστυνομίας ενάντια στο λαθρεμπόριο και τη διαφυγή κερδών. "Το κράτος δεν είναι εχθρός της αγοράς" τόνισε "αλλά δεν μπορούμε να αφήσουμε ανεξέγκτους τους παρακρατικούς γιατί θα ανέβουν οι τιμές".
Τελευταίος μίλησε ο θεωρητικός των οικοκοινοτήτων και καθηγητής του χάρβαντ κ. τζόρτζ GAP ο οποίος βρέθηκε αυτές τις μέρες στη χώρα μας καλεσμένος της βουλής για μια ψηφοφορία. Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός πρότεινε κάθε σπίτι να γίνει ένα αυτοτελές εργαστήριο ναρκωτικών για οικεία χρήση. "Μπορεί να αποτύχαμε στο στόχο για έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια αλλά μπορούμε να έχουμε τουλάχιστον δύο τοξικομανείς" κατέληξε καταχειροκροτούμενος από το κενό.

(του Πάνου Μαραγκού, με την άδειά μου :)

ελληνάρας, το ντι δεν προφέρεται

Προχτές το βράδυ στην ταινία του Ταραντίνο. Όλοι με τον Τζάνγκο. Όταν είναι κρεμασμένος ανάποδα, γυμνός με το βασανιστή να απειλεί να τον ευνουχίσει όλη η αίθουσα νιώθει την απειλή. Ασυναίσθητα κάποιοι πάνε να πιάσουν τα αρχίδια τους. Αλλά πιάνουν αέρα γιατί είναι από καιρό ευνουχισμένοι.
Ο Τζάνγκο είναι μάγκας για πολλούς λόγους. Αγαπάει την ελευθερία, αγωνίζεται μέχρι του δικού του θανάτου και πέρα από το θάνατο καμιά πενηνταριά εχθρών του κι επιπλέον αγωνίζεται για τη μνήμη του συντρόφου του αλλά και την ελευθερία της γυναίκας του. Κυρίως όμως είναι μάγκας γιατί δεν απειλεί να βγει από το πανί και να μετρηθεί σε ηθικό ανάστημα με το ευνουχισμένο κοινό του.
Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να ήμουνα στη θέση των γονιών των παιδιών που πιάστηκαν στην Κοζάνη. Δε θα ήθελα ποτέ το παιδί μου να μπει σε τέτοιες περιπέτειες κι επιπλέον δε θα ήθελα το παιδί μου να πιστεύει πως η μοναδική του διέξοδος είναι ένα όπλο. Ωστόσο αν βρισκόμουνα σε παρόμοια θέση θα ήθελα το παιδί μου να έχει την περήφανη στάση των τεσσάρων συλληφθέντων. Τα κακοποιημένα τους πρόσωπα διατηρούσαν τη ζωντάνια στο βλέμμα, το πείσμα στα χείλη την ίδια ώρα που τα έσπρωχναν πάνοπλες κουκούλες με πόδια.

Έβλεπα αυτό το παιδί, το Ρωμανό, με το πρόσωπο που θυμίζει ήρωα μάνγκα κι αυτό το βλέμμα που έμοιαζε να έχει μείνει το ίδιο από κείνο το σαββατόβραδο του 2008 στα Εξάρχεια. Που παράτησε τα πάντα μετά τη δολοφονία του φίλου του, που έψαχνε τρόπο να θυμίζει διαρκώς την οργή του, που έβαλε εκρηκτικά μέσα σε κατσαρόλες για να σκεπάσει τον κρότο εκείνης της σφαίρας που σφηνώθηκε δίπλα του στο σώμα του Αλέξανδρου.
Αυτό το παιδί δε σκότωσε κανένα. Πέρα από την υστερία που καλλιεργούν τα μμε και οι μπατσόφωνοι εκφωνητές τους τα παιδιά που συμμετείχαν στους πυρήνες δεν στόχευαν ανθρώπους. Όμως σε μια κοινωνία που οι άναρθρες κραυγές του τυρρανισμένου πλήθους έχουν εκτοπίσει τον ορθό λόγο τα παιδιά αυτά θα περάσουν τα νιάτα τους στη φυλακή για να καμαρώνει ο υπουργός με τα γυαλιστερά μανικετόκουμπα.
Δε μπορώ να μπω στη θέση αυτών των παιδιών. Δεν πιστεύω ότι οι πράξεις τους θα μπορούσαν να επιφέρουν μια επιθυμητή αλλαγή της κοινωνίας. Δεν έχω όμως ούτε εγώ τη λύση. Ίσως να μην πιστεύω στους ήρωες γιατί δεν θα μπορούσα να γίνω ήρωας. Σίγουρα δεν έχω εξοργιστεί στη ζωή μου όσο αυτά τα παιδιά.
Δε μπορώ όμως να μπώ και στη λογική αυτών που στον ύπνο τους ονειρεύονται ότι είναι ήρωες του Ταραντίνο αλλά όταν ξυπνάνε απέναντι στους δουλέμπορους που τους διαφεντεύουν ανοίγουν το στόμα μόνο για να γλείψουν.