Θρήνος για τον Ξένο

Ξένε μες τα σεντόνια μου στο μνήμα μου σε βάζω

Ξένος δεν ήσουνα για με και στη καρδιά σπαράζω

Ξένος κι εγώ απ' άποψη σε τούτη την πατρίδα

Το πως σ' αποξενώσανε οι πατριώτες είδα

Στα ξένα πήγες Ξένε μου παιδί κυνηγημένων

Σε ξένα ξαναγύρισες ως Ξένος παραμένων

Σαν έχεις μάτια να θωρείς και νου να λογικεύεις

ξέρεις τα ξένα είναι παντού, πατρίδες μη γυρεύεις

Ξένε ξερό ήταν το ψωμί, ξινο και το κρασί σου

Πέτρες το μαξιλάρι σου να γείρει η κεφαλή σου

Κι ακόμα πάνω στο Σταυρό για το στερνό ταξίδι

Οι ντόπιοι αντί για το νερό σου επροσφέραν ξύδι

Όπως κι εσύ έτσι κι εγώ δε γεύτηκα τα χάδια

από γυναίκα ή παιδιά, η αγκαλιά μου άδεια

μόνο φιλι που έδωσα ήταν στο πρόσωπό σου

την ώρα που σε σκέπαζα μέσα στο φέρετρό σου 

-

(Εμπνευσμένο από τις βάρβαρες μέρες μας, βασισμένο στον υπέροχο Επιτάφιο θρήνο όπου ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας παρακαλεί τον Πόντιο Πιλάτο να του δώσει το σώμα του Ιησού και του λέει:

"δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ· 
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον· 
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον· 
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους· 
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ· 
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι"