Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016

Ο Αριόν και το δελφίνι


Με λένε Αριόν
Το όνομα μου το έδωσε ο πατέρας μου από έναν ελληνικό μύθο.
Ο πατέρας μου ήταν Αρχαιολόγος, τον σκότωσαν στρατιώτες του Ασάντ
Το μέρος που έκανε τις ανασκαφές του το ισοπέδωσαν οι ισλαμιστές
H χώρα μου είναι παρελθόν για μένα. Ή σωστότερα η χώρα μου είναι παρελθόν, σκέτο.

Το παρελθόν είναι το μόνο που έχω. Για να έχω μέλλον θα πρέπει να βγω από το παρόν μου. Το παρόν μου είναι μια φουσκωτή βάρκα με καμιά τριανταριά άντρες, γυναίκες, παιδιά Σύριους σαν και μένα που φύγαμε απ' τ 'Αιβαλίκ καμιά ώρα πριν για να περάσουμε στη Μυτιλήνη, στην Ευρώπη, στο μέλλον. Ή να πνιγούμε ανάμεσα σε δυο ηπείρους. Στο ρήγμα της πανανθρώπινης αδιαφορίας. Πράγμα που αυτή την ώρα που τα φώτα της Μυτιλήνης χάνονται μέσα στο χάραμα και η Μυτιλήνη χάνεται μέσα στα κύματα μου φαίνεται το πιθανότερο.

Λένε πως ο άνθρωπος δε μπορεί να πετάξει. Όμως εγώ πετάω. Ξαφνιασμένος μέσα στον παγωμένο χρόνο. Με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά. Κλάσματα του δευτερολέπτου, πιο αργά από μια ολόκληρη ζωή. Χωρίς φόβο. Μόνο ξάφνιασμα
Και μετά η ενστικτώδης αγωνία. Να μην πνιγείς. Να πάρεις ανάσα πριν το επόμενο κύμα σε σκεπάσει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως χωρίς το σωσίβιο θα είχα ήδη πνιγεί. Η αγωνία μου θα είχε τελειώσει. Αντί για το σωσίβιο όμως βγάζω τα παπούτσια μου. Για να ζήσω λίγο ακόμα. Για πόσο όμως; Το σώμα μου παγώνει. Οι ανάσες κερδίζονται με μεγάλη δυσκολία πια.

Και τότε κάνω την πιο περίεργη σκέψη. Αλλά ποιός ορίζει τί είναι περίεργο όταν πρόκειται να πεθάνεις σε λίγα λεπτά, από πνιγμό ή ανακοπή;
θυμάμαι την ιστορία που μου έλεγε ο πατέρας μου για τον συνονόματό μου αρχαίο τραγουδιστή. Που τον έσωσε έτνα δελφίνι όταν τον πετάξανε στη θάλασσα από ένα πλοίο. Το όνομά μου δε στάθηκε τυχερό για μένα.
Τώρα βλέπω μια βιβλική μορφή. Θηριώδης με αγριεμένα μαλλιά, μάτια, γένια. Είναι κάποιος προφήτης ή o Ποσειδώνας που απλώνει το χέρι του; Παραδίνομαι και κλείνω τα μάτια μου.

Δεν κρυώνω πια. Δεν ακούω Πια τη θάλασσα. O Ποσειδώνας σκύβει πάνω μου. Μου λέει με τραγουδιστά αγγλικά ότι είμαι αγωνιστής, ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν ήπια καθόλου νερό.
Με λένε Ντελφίν μου λέει και μου δίνει το χέρι του. Αυτό που με τράβηξε απ' το νερό. Και στο εσωτερικό του καρπού του έχει στιγματισμένο ένα δελφίνι.

1 σχόλιο: