Περνώντας την εφηβεία μου στα Γιάννενα ο Νίκος Παπάζογλου ήταν ο τραγουδιστής με το μαντήλι που άρεσε στα κορίτσια για τον "Αυγουστο". Στην παρέα μας των άγαρμπων αγοριών με τα λερωμένα ρούχα, την μπάλα του μπάσκετ και την προσποιητή ανδρίλα ήταν φαινομενικά αδιάφορος και ενδόμυχα αντιπαθής. Όταν τον είδα φοιτητής πια στο Λυκαβηττό ή στο Βύρωνα (ή και στα δύο το πιθανότερο) ανακάλυψα κάτι βαθύτερο που κρύβονταν πίσω από τα λικνιζόμενα κοριτσίστικα σώματα. Το τραγούδι ενός μοναδικού-και όχι μοναχικού ανθρώπου-που μίλαγε για τον έρωτα, τη μοναξιά, την ατομική αναζήτηση, με τρόπο λαϊκό αλλά όχι ευτελή, έντεχνο αλλά όχι τεχνητό.
Πάντα σκεφτόμουν την αλληγορία που εκφράζει το μπαγλαμαδάκι, το πιο λαϊκό του ίσως τραγούδι που δημιουργεί την εικόνα ενός άνδρα, θλιμμένου, μόνου ανάμεσα σε άλλους μόνους σε κάποιο κουτούκι ή και σκυλάδικο να ακούει τη βαριά πενιά και γύρω "κανείς δεν τραγουδά, κανένας δε χωρεύει" και στην πραγματικότητα μπροστά από την σκηνή του Τραγουδιστή με το μαντήλι να κυματίζουν τα νεανικά κορμιά και να βραχνιάζουν οι λάρυγγες.
Δεν έχω ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις αλλά αν έπρεπε να δώσω έναν ιδιαίτερο χαρακτηρισμό στα τραγούδια του Νίκου σίγουρα θα τα ονόμαζα χειροποίητα. Σαν λαϊκά κεντήματα από τη μουσική, το στίχο και την ιδιαίτερη ερμηνεία ως την εγγραφή στο δικό του στούντιο.
Ο Νίκος Παπάζογλου σα γνήσιος λαϊκός καλλιτέχνης δε ζήτησε αναγνώριση προσωπική αλλά χώρο για να εξαπλωθεί η τέχνη του. Συνέβαλε ως παραγωγός και υποστηρικτής στις "Τρύπες" και το Σωκράτη Μάλαμα και ίσως και σε άλλους που δεν γνωρίζω. Το ίδιο έπραττε άλλωστε και ο φίλος του Μανώλης Ρασούλης.
Η εικόνα του που θυμάμαι πάντα είναι ένα καλοκαίρι στην Κω, νομίζω το 1993, λίγο μετά από συναυλία που έχει δώσει, στο λιμάνι, πάνω στο μικρό του ιστιοπλοϊκό να στέκεται μόνος, όρθιος δίπλα στο κατάρτι, στα σκοτεινά κοιτώντας με αφηρημένο βλέμμα τους περαστικούς. Ίσως σκάρωνε κάποιο τραγούδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου