Τι είδα χτες στα οδοφράγματα

Χτές το βράδυ είδα εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να φωνάζουν "Δημοκρατία" και να δίνουν μάχες για ώρες στο δρόμο. Είδα το μικρό Γαβριά με μια βαριοπούλα να σπάει καταστήματα μαζί με τους φίλους του και με μια μολότοφ να κάνουν τη νύχτα-μέρα. Τους είδα λίγο αργότερα με άγρια χαρά να καίνε την όπερα. Παραδίπλα ο Γιάννης Αγιάννης  παρακολουθούσε σκεφτικός και λυπημένος. Τί να λυπόταν πιο πολύ; Τα όμορφα κτίρια που καταστρέφονταν ή τα νέα παιδιά που δεν τους απέμεινε κάτι άλλο να χαρούν πέρα από τις φλόγες; Οι κεντρικοί δρόμοι της πόλης κόπηκαν στα δυο από θεόρατα οδοφράγματα. Αναποδογυρισμένα κάρα, πέτρες και στρώματα από άχυρο στοιβάζονταν βιαστικά από τους επαναστατημένους νέους που έπαιρναν θέση πίσω τους. Αναμεσά τους και τα πιστά σκυλιά του ιαβέρη. Ξεχώριζαν από το πλήθος απομονωμένοι σε παρέες των τεσσάρων ή πέντε να υποκρίνονται πως συζητούν και να καταγράφουν τα πάντα. Από την άλλη μεριά πάνοπλοι αστυνομικοί εκσφενδόνιζαν τα πυρομαχικά τους για να διαφυλάξουν την τάξη και την εξουσία του αστού-βασιλιά.
Κι αν τα παραπάνω σας φαίνονται περίεργα, είναι πιο κοντά στην αλήθεια απ΄ όσα μεταδίδουν τα κανάλια. Γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές ήταν εκεί, μόνο που υπήρχαν πολλοί γαβριάδες, πιο πολλοί αγιάννηδες, αρκετοί ιαβέρηδες και ματατζήδες. Μόνο που οι γαβριάδες δεν έκαψαν την όπερα αλλά έναν άλλο πιο ιστορικό κινηματογράφο και τα οδοφράγματα των σημερινών εξεγερμένων είναι απλώς σκόρπια σκουπίδια που καίγονται αναδύοντας στην ατμόσφαιρα δηλητηριώδεις τοξίνες. Πιο δηλητηριώδεις είναι όμως οι τοξίνες των αυριανών ανέργων "δημοσιογράφων" που είδανε μόνο τις "λεηλασίες" των γαβριάδων και που σήμερα θρηνούν γοερά ένα κινηματογράφο που δεν είδαν ποτέ από μέσα.