Η φράση αυτή δεν ξέρω σε ποιον πρωταποδίδεται αλλά κρύβει όλη την αλήθεια για τη φυλή μας. Σε καιρούς δύσκολους πέφτει σε μένα ο κλήρος να σας ανεβάσω αγαπητοί φίλοι το ηθικό λέγοντας μερικά πράγματα για εμάς που όταν χτίζαμε παρθενώνες οι άλλοι τρώγανε βελανίδια.
Κάποιοι κακόβουλοι συριζαίοι (χορτοφάγοι και κοντά στα βελανίδια) θα πουν πως σε όλα τα μήκη και πλάτη του γνωστού κόσμου οι άνθρωποι καλλιεργούσαν τη γη, είχαν κτηνοτροφία και ως εκ τούτου δεν είχαν λόγους να τρώνε βελανίδια, πως τα βελανίδια δεν είναι θρεπτικά, πως δεν έχει βρεθεί είδος ανθρώπου να τρώει βελανίδια κλπ. Τους ξέρουμε όμως τι κουμάσια κι ανθέλληνες είναι. Είναι οι ίδιοι που πηγαίνουν σε παραστάσεις που λένε πως ο Χριστός δεν ήταν έλληνας, και πως είχε τσουτσούνι και όχι φωτοστέφανο.
Τέλος πάντων η φράση "οταν κτίζαμε παρθενώνες οι άλλοι τρώγαν βελανίδια" κρύβει πολλές αλήθειες.
Κατ' αρχήν δείχνει την ανωτερότητα του ελληνάρα. Υπεράνω χρόνου και φύσης. Τους παρθενώνες δεν τους έκτισαν κάποιοι άλλοι που έζησαν πριν 2500 χρόνια αλλά εμείς οι ίδιοι πριν 2500! χρόνια. Ναι ρε ανθέλληνες. Ο ελληνάρας ποτέ δεν πεθαίνει! Όταν οι άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν εμείς ξαναγεννιόμαστε πάλι ελληνάρες για να κληρονομήσουμε τους παρθενώνες, να μην πέσουν σε ξένα χέρια. Αυτό βέβαια από καρμική άποψη είναι λίγο αποτυχία και ξεφτίλα αλλά αυτά τα λένε οι βουδιστές που είναι χορτοφάγοι σαν τους συριζαίους.
Έπειτα οι ελληνάρες δεν κτίσαμε μόνο έναν παρθενώνα. Το λέει κι η φράση: "όταν κτίζαμε παρθενώνΕΣ". Ιστορικά υπάρχει κι παρθενώνας της μακρονήσου του αειμνήστου κανενόπουλου (αυτός ο κανενόπουλος το σηκώνει ένα ποστ από μόνος του, οπότε ας μην επεκταθούμε τώρα) που ήθελε να αναβιώσει ο καρατζαφύρερ αλλά τον πρόλαβε ο φον δέντριας για να μην τον προλάβει ο μιχαλοβλιάκος. Οι ελληνάρες λοιπόν χτίσαμε πολλούς παρθενώνες για να μην ξεμείνουμε αλλά και για να δώσουμε μερικούς στους ξένους. ένας από αυτούς είναι αυτός που χτίσαμε στο Νάσβιλ όταν πήγαμε εκεί με τον οδυσσέα και τον νεφελίμ βλακόπουλο, ο οποίος έχει και πάρκινγκ για αυτοκίνητα!
Κάποιοι κακόβουλοι συριζαίοι (χορτοφάγοι και κοντά στα βελανίδια) θα πουν πως σε όλα τα μήκη και πλάτη του γνωστού κόσμου οι άνθρωποι καλλιεργούσαν τη γη, είχαν κτηνοτροφία και ως εκ τούτου δεν είχαν λόγους να τρώνε βελανίδια, πως τα βελανίδια δεν είναι θρεπτικά, πως δεν έχει βρεθεί είδος ανθρώπου να τρώει βελανίδια κλπ. Τους ξέρουμε όμως τι κουμάσια κι ανθέλληνες είναι. Είναι οι ίδιοι που πηγαίνουν σε παραστάσεις που λένε πως ο Χριστός δεν ήταν έλληνας, και πως είχε τσουτσούνι και όχι φωτοστέφανο.
Τέλος πάντων η φράση "οταν κτίζαμε παρθενώνες οι άλλοι τρώγαν βελανίδια" κρύβει πολλές αλήθειες.
Κατ' αρχήν δείχνει την ανωτερότητα του ελληνάρα. Υπεράνω χρόνου και φύσης. Τους παρθενώνες δεν τους έκτισαν κάποιοι άλλοι που έζησαν πριν 2500 χρόνια αλλά εμείς οι ίδιοι πριν 2500! χρόνια. Ναι ρε ανθέλληνες. Ο ελληνάρας ποτέ δεν πεθαίνει! Όταν οι άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν εμείς ξαναγεννιόμαστε πάλι ελληνάρες για να κληρονομήσουμε τους παρθενώνες, να μην πέσουν σε ξένα χέρια. Αυτό βέβαια από καρμική άποψη είναι λίγο αποτυχία και ξεφτίλα αλλά αυτά τα λένε οι βουδιστές που είναι χορτοφάγοι σαν τους συριζαίους.
Έπειτα οι ελληνάρες δεν κτίσαμε μόνο έναν παρθενώνα. Το λέει κι η φράση: "όταν κτίζαμε παρθενώνΕΣ". Ιστορικά υπάρχει κι παρθενώνας της μακρονήσου του αειμνήστου κανενόπουλου (αυτός ο κανενόπουλος το σηκώνει ένα ποστ από μόνος του, οπότε ας μην επεκταθούμε τώρα) που ήθελε να αναβιώσει ο καρατζαφύρερ αλλά τον πρόλαβε ο φον δέντριας για να μην τον προλάβει ο μιχαλοβλιάκος. Οι ελληνάρες λοιπόν χτίσαμε πολλούς παρθενώνες για να μην ξεμείνουμε αλλά και για να δώσουμε μερικούς στους ξένους. ένας από αυτούς είναι αυτός που χτίσαμε στο Νάσβιλ όταν πήγαμε εκεί με τον οδυσσέα και τον νεφελίμ βλακόπουλο, ο οποίος έχει και πάρκινγκ για αυτοκίνητα!
Θα ρωτήσει τότε ο αφελής ξένος ή ο εμπαθής ανθέλλην τί τους θέλαμε τόσους παρθενώνες. Κάποιοι βρωμιάρηδες αρχαιολόγοι θα πουν πως ο παρθενώνας ήταν αφιερωμένος στην παρθένα Αθηνά αλλά εμείς όλοι ξέρουμε πως στην ελλάδα παρθένα είναι μόνο η παναγία. Στην πραγματικότητα οι παρθενώνες ήταν αποθήκες για βελανίδια. Γι αυτό και χτίσαμε τόσους πολλούς, τους τιγκάραμε στο βελανίδι και από τότε τα αναμασάμε με την ησυχία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου