Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Τον παρέσυρε το ρέμα, μανα μου ας μην είναι ψέμα

Σύμφωνα με διάφορα μουμουέ σκάφος του λιμενικού ψάρεψε τον GAP και το κανό του ανοιχτά της Ύδρας όταν παρουσιάστηκε βλάβη.
H πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο GAP, πιστός αναγνώστης μου γαρ, αποφάσισε να δραπετεύσει με το κανό του πριν έρθουν ξανά οι προϊστάμενοι του δουνουτού κι αναδυθεί το φιάσκο για μια ακόμα φορά. Καθώς ωστόσο την κοπανούσε παρουσιάστηκε βλάβη. Βεβαια τα κανό όλοι ξέρουμε ότι είναι αβύθιστα και δεν μπορούν να παρουσιάσουν μηχανικές βλάβες γιατί απλά δεν έχουν μηχανικά μέρη. Για να κάνεις κανό δεν θέλει καμιά εξαιρετική ευφυΐα. Αν σπρώξεις το κουπί μες το νερό προς τα πίσω πας μπροστά, αν το σπρώξεις μπροστά πας πίσω κι αυτό είναι όλο. Ε, για τον άνθρωπο που κυβερνά αυτόν τον τόπο δεν είναι τόσο εύκολο.
Ο GAP ξανοίχτηκε με την ελπίδα να την κάνει από τη χώρα αλλά δεν ήθελε και να χαθεί μεσοπέλαγα γι αυτό πήγαινε παράλληλα με τη στεριά με αποτελεσμα να κάνει το γύρω της Ύδρας δύο φορές. Ο ίδιος βέβαια πίστευε ότι σε λίγο φτάνει Τουρκία όταν παρουσιάστηκε η βλάβη που προαναφέραμε. Για την ακρίβεια ο GAP άκουσε έναν περίεργο φόρυβο, έσκυψε να δει αν βγήκε η αλυσίδα κι έπεσε στο νερό ενώ το κανό αναποδογύρισε. "Βάλω, δε βάλω χέρι, πέφτω" σκέφτηκε κι έπειτα του 'πεσε το κουπί στο κεφάλι. Τότε ήπιε νερό και λιποθύμισε.
Τον βρήκε αρχικά ένας πιτσιρικάς με ένα στρώμα και τον τράβηξε προς την ακτή αλλά ο πατέρας του όταν είδε τί έφερνε ο γιος του έδωσε στο μικρό ένα χαστούκι και ξανάσπρωξε το στρώμα στη θάλασσα. Στην συνέχεια τον μαζέψανε δύο ψαράδες αλλά αφού το σκέφτηκαν ψύχραιμα τον ξαναπέταξαν στη θάλασσα μπας και σωθεί η πατρίδα.
Τελικά πέρασε το λιμενικό που στο μεταξύ είχε βρει το κανό και είχε ειδοποιείσει ότι βρέθηκε σκάφος εγκαταλελειμένο, πιθανόν από λαθρομετανάστες. "Βρήκαμε έναν απ' αυτούς τους κοπρίτες" είπε ο νερόμπατσος που τον ανέβαζε στο σκάφος και του έριξε μια κλωτσιά στο κεφάλι σύμφωνα με το πρωτόκολλο του σώματος.
Με την κλωτσιά ο GAP συνήλθε άνοιξε τα μάτια του κι ο λιμενόμπατσος που έριξε την κλωτσιά κατάλαβε το λάθος του: "Ρε μαλάκες, ο παπαδάκης του αντέννα είναι!"

(Η θάλασσα μέσα του!)

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Ο Νίκος κούνησε το μαντήλι του


Περνώντας την εφηβεία μου στα Γιάννενα ο Νίκος Παπάζογλου ήταν ο τραγουδιστής με το μαντήλι που άρεσε στα κορίτσια για τον "Αυγουστο". Στην παρέα μας των άγαρμπων αγοριών με τα λερωμένα ρούχα, την μπάλα του μπάσκετ και την προσποιητή ανδρίλα ήταν φαινομενικά αδιάφορος και ενδόμυχα αντιπαθής. Όταν τον είδα φοιτητής πια στο Λυκαβηττό ή στο Βύρωνα (ή και στα δύο το πιθανότερο) ανακάλυψα κάτι βαθύτερο που κρύβονταν πίσω από τα λικνιζόμενα κοριτσίστικα σώματα. Το τραγούδι ενός μοναδικού-και όχι μοναχικού ανθρώπου-που μίλαγε για τον έρωτα, τη μοναξιά, την ατομική αναζήτηση, με τρόπο λαϊκό αλλά όχι ευτελή, έντεχνο αλλά όχι τεχνητό. 
Πάντα σκεφτόμουν την αλληγορία που εκφράζει το μπαγλαμαδάκι, το πιο λαϊκό του ίσως τραγούδι που δημιουργεί την εικόνα ενός άνδρα, θλιμμένου, μόνου ανάμεσα σε άλλους μόνους σε κάποιο κουτούκι ή και σκυλάδικο να ακούει τη βαριά πενιά και γύρω "κανείς δεν τραγουδά, κανένας δε χωρεύει" και στην πραγματικότητα μπροστά από την σκηνή του Τραγουδιστή με το μαντήλι να κυματίζουν τα νεανικά κορμιά και να βραχνιάζουν οι λάρυγγες.
Δεν έχω ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις αλλά αν έπρεπε να δώσω έναν ιδιαίτερο χαρακτηρισμό στα τραγούδια του Νίκου σίγουρα θα τα ονόμαζα χειροποίητα. Σαν λαϊκά κεντήματα από τη μουσική, το στίχο και την ιδιαίτερη ερμηνεία ως την εγγραφή στο δικό του στούντιο.
Ο Νίκος Παπάζογλου σα γνήσιος λαϊκός καλλιτέχνης δε ζήτησε αναγνώριση προσωπική αλλά χώρο για να εξαπλωθεί η τέχνη του. Συνέβαλε ως παραγωγός και υποστηρικτής στις "Τρύπες" και το Σωκράτη Μάλαμα και ίσως και σε άλλους που δεν γνωρίζω. Το ίδιο έπραττε άλλωστε και ο φίλος του Μανώλης Ρασούλης.
Η εικόνα του που θυμάμαι πάντα είναι ένα καλοκαίρι στην Κω, νομίζω το 1993, λίγο μετά από συναυλία που έχει δώσει, στο λιμάνι, πάνω στο μικρό του ιστιοπλοϊκό να στέκεται μόνος, όρθιος δίπλα στο κατάρτι, στα σκοτεινά κοιτώντας με αφηρημένο βλέμμα τους περαστικούς. Ίσως σκάρωνε κάποιο τραγούδι.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Προπατορικό Ερώτημα

Τώρα σε χρόνους δύσκολους, στου δντ τη ρότα
που όλα μοιάζουν ζοφερά και τίποτα σαν πρώτα
Ίσως κάτι καλύτερο ν'αρχίσει να γεννιέται
και κάθε σου ερώτημα ευθύς να απαντιέται

Ξεκίνα από τα βασικά "πως έγινε το χρέος"
και πέρνα στα πιο δύσκολα "που κρύβεται ο θέος"
Γιατί τώρα που χύθηκαν παντού άπλετα φώτα
γίνανε όλα φανερά και τούτο πρώτα-πρώτα:
Η κότα έκανε τ' αυγό και ο βουλευτής την κότα!

    Υ.Γ.: καλό πάσχα, κι ο μπλόγκερ θέλει ξεκούραση, πόσο μάλλον εγώ, σας φιλώ!

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

ΠΑτριςΘρησκειαΟικογένεια-ΛΟΓΙΑ

πατρίς-θρησκεία-οικογένεια
ο ένας πίσω απ'τον άλλο για την ομοιογένεια

οικογένεια-πατρίς-θρησκεία
κούφια μεγάλα λόγια απ-ανθρωπάκια γελοία

θρησκεία-οικογένεια-πατρίς
σε μια χώρα έρημη που δεν ακούει κανείς

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Του σκάει το παπ-άρη* δεν εχώνευε τον Άρη

*ΠΑΠαροδημητρίου και ΑΡΗς πορδοσάλτε

(παλιό μα πάντα επίκαιρο)

Όταν δεν εκτιμώ κάποιον ή κάτι γράφω το όνομά του με μικρά γράμματα. Αυτό δεν ισχύει για τον ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ. Ακούω την εκπομπή του χρόνια, δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά, ούτε στην τηλεόραση (δεν έχω τηλεόραση). Όμως οι Κυριακές είχαν μια ώρα που δεν ξεκόλλαγα από το ραδιόφωνο. Την ώρα του Infowar. Δε συμφωνώ απλώς με τον Άρη. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που νιώθω ένας άνθρωπος να με καλύπτει. Το μόνο που διαφωνώ είναι οι λόγοι της απόλυσης όπως τους αναλύει στην ιστοσελίδα του. Ο κυριότερος λόγος είναι ο φθόνος. Δύο γελοίες φάτσες σα μία φωνή παπαρολογούν όλη μέρα στο σκάει γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Αυτοί οι τύποι δεν έχουν φίλους, έχουν μόνο αφεντικά που γλύφουν και υφιστάμενους να καταδυναστεύουν. Χώνονται ανάμεσα στις δημοφιλείς εκπομπές του σταθμού, σχολιάζουν τα δελτία ειδήσεων και κάθε κυριακή φυτεύουν μαρούλια στην πάρνηθα. Τα πιο πολλά μαρούλια δεν τρώγονται γιατί άλλα βγήκαν με κομοδινί βαφή και άλλα με γλίτσα κι όποιος τα φάει γίνεται οπαδός του μνημονίου και σέρνεται στα τέσσερα από όπου ο GAP φαίνεται γίγαντας.
Όταν έμαθα για την απόλυση σκέφτηκα ότι δεν έγινε και τίποτα, ο Άρης θα πάει στο "The Press Project" και θα τον ακούμε από εκεί. Λίγες ώρες μετά έμαθα ότι δεν μπορεί να πάει στο "The Press Project" γιατί είναι ήδη εκεί, είναι από καιρό ο αρχισυντάκτης του! Προς τί λοιπόν οι διαμαρτυρίες τη στιγμή που χιλιάδες άλλοι άνθρωποι απολύονται καθημερινά; Εδώ υπάρχει μια σκληρή αλήθεια. Δεν δικαιολογώ τις απολύσεις αλλά δεν λυπάμαι όλους τους απολυμένους. Στον άνθρωπο που βλέπει τον διπλανό του να απολύεται αλλά κάνει την πάπια μπας και τη σκαπουλάρει δεν μπορώ να είμαι αλληλέγγυος όταν έρχεται η σειρά του. Και επιπλέον ο ντόρος δε γίνεται για την απόλυση. Γίνεται για την τρομοκρατία και τη λογοκρισία που έχουν επιβάλλει στα ΜηΜιλάςΕλεύθερα.
Από τη σκύλα του μέγκα στη χάρυβδη του σκάει ακούμε καθημερινά μαθήματα νομιμοφροσύνης και απειλές από τα τσιράκια των παρασιτικών εργολάβων. Ο μπόμπολας του μέγκα είναι πίσω από τα πιο πολλά διόδια και τη χωματερή στην Κερατέα. Ο αλαφούζος, όπως κι όλοι οι εφοπλιστές, δε βγήκε από καημό για την ενημέρωση στο κουρμπέτι αλλά για να εισπράτει κι αυτός τις χαρούλες από τους πολιτικούς. Η προηγούμενη κυβέρνηση πήρε το μέρος των εφοπλιστών κι έβαλε βέτο όταν η ευρωπαική ένωση πήγε να περάσει τα διπλοκάρινα. Θυμάστε να έγινε κάτι αντίστοιχο για το βαμβάκι;
Γι αυτό αυριο θα κατέβω κι εγώ στο σκάει, όχι για να ζητήσω να επαναπροσληφθεί ο Χατζηστεφάνου αλλά για να ζητήσω από ανθρώπους που εκτιμώ να φύγουν κι αυτοί. Κανείς πραγματικός Δημοσιογράφος δε χάνεται. Στις μέρες μας υπάρχει ένας μεγάλος ωκεανός πληροφορίας που πρέπει να διασχίζουμε. Καινούριες συλλογικές προσπάθειες δημιουργούνται και από εκεί ενημερώνεται το πιο ενεργό κομμάτι του πληθυσμού. Ο σκάει όπου να 'ναι σκάει! Φύγετε όλοι τώρα!