Ο Αντωνάκης

Ο Αντώνης είναι ένας φίλος παλιός. Από αυτούς που μπορεί να χάσεις στην πορεία της ζωής αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις. Ο Αντωνάκης είναι ένας γίγαντας πάνω από 1.90 και εντυπωσιακά εύσωμος. (Από το ύψος που μετράω εγώ τον κόσμο είναι τεράστιος). Και όπως κάθε παραμυθένιος γίγαντας έχει μια τεράστια καρδιά κι ένα πελώριο χαμόγελο.
Με τον Αντώνη, τον Αντωνάκη μου, γνωριστήκαμε σε εποχές αθωότητας όταν νομίζαμε πως τον κόσμο θα τον αλλάξει η πασπ. Πέρα από την (κάθε επιθετικός προσδιορισμός δεκτός) αφέλεια μας ένωνε ο Ολυμπιακός και το γήπεδο. Ο Αντώνης ήταν οργανωμένος και έβρισκε και σε μένα εισιτήρια αρχικά για το παλιό Καραΐσκάκη και μετά για το ολυμπιακό στάδιο. Πολλά βράδια με έπαιρνε μαζί του, στο Περιστέρι και ξημερωνόμασταν σε καντίνες με βρώμικα που τις δούλευαν οι τύποι που κάθε κυριακή δίναν τον τόνο στα γήπεδα. Εγώ άβγαλτος επαρχιώτης δίπλα στον Αντώνη έμαθα να μη φοβάμαι αυτούς τους τύπους, τους βγαλμένους θαρρείς από ταινίες με τον Κούρκουλο και τον Καλογήρου που μπορούσαν να φτιάξουν τις πιο απίστευτες ρίμες με τις πιο χυδαίες λέξεις.
Ο Αντώνης κερνούσε όλη την παρέα από Δευτέρα ως Πέμπτη και τις Παρασκευές τον δανείζαμε για να ανέβει στη σχολή. Σαββατοκύριακο δεν έβγαινε λόγω αφραγκίας και την Δευτέρα επέστρεφε τα δανεικά και ξανάρχιζε τα κεράσματα.
Σε λίγο καιρό αποχώρησα από την πασπ για πιο αριστερές αναζητήσεις αλλά η παρέα με τον Αντώνη συνεχίστηκε έστω κι αν εγώ χανόμουνα  όλο και πιο πολύ σε συνελεύσεις και αναλύσεις με τους νέους συντρόφους. Συνέχιζα να κατοικοεδρεύω για μέρες στο σπίτι του πριν τις εξεταστικές
όπου κάθε απόγευμα ξεκινούσαμε μεγάλες παρέες το διάβασμα και το πρωί μας έβρισκε με γεμάτα τασάκια, άδεια μπουκάλια και ρηγάδες στο πάτωμα.
Τον Αντώνη τον σημάδευσε νωρίς μια οικογενειακή τραγωδία και αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα για να αναλάβει μαζί με τον μικρότερο αδελφό του την οικογενειακή επιχείρηση σε μια κοντινή πόλη. Μετά λίγο καιρό έφυγα κι εγώ για την Αγγλία. Η επαφή όμως δε σταμάτησε. Μια φορά μάλιστα ο Αντώνης ήρθε στο Λονδίνο και μαζί με κοινούς φίλους νοικιάσαμε ένα εφταθέσιο βανάκι και πήγαμε στο Λίβερπουλ για να δούμε, φυσικά, τον Ολυμπιακό!
Με την επιστροφή μου στην ελλάδα οι ασχολίες μου αυξήθηκαν και το ταξίδι μου για να δω τον Αντώνη διαρκώς αναβάλλονταν. Μιλούσαμε όμως κατά καιρούς στο τηλέφωνο και ανταλλάσσαμε υποσχέσεις για συναντήσεις που ποτέ δεν πραγματοποιούνταν
Προχθές είχα κατέβει στη διαδήλωση που ματοκύλησαν οι μπάτσοι. Ήμουν στο σύνταγμα με τον φίλο μου το  Γιώργο, σταθερό συνοδοιπόρο τα τελευταία χρόνια, όταν μας έπιασε το χημικό και φύγαμε μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο τριγύρω μας προς την Ερμού, για να βγούμε από τα στενά προς Εξάρχεια. Στην Ακαδημίας είδαμε κόσμο να φωνάζει σε μια διμοιρία "Δολοφόνοι" κι ένα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ να φεύγει. πλησιάζω έναν εξαγριωμένο ψηλό και τον ρωτώ αν έχουν χτυπήσει κανέναν. "τον σκοτώσανε στο ξύλο τα σκυλιά" μου απαντά και γυρνά κι εγώ βλέπω μετά από χρόνια τον Αντώνη! Η μυρωδιά του χημικού, κόσμος σε αλλοφροσύνη, ματ, ένας σοβαρά τραυματίας και δυο μαντράχαλοι να αγκαλιάζονται και να ουρλιάζουν από το ξάφνιασμα. Εκείνη τη στιγμή δεν εκτιμήσαμε την σοβαρότητα του περιστατικού (μας έχει γίνει συνήθεια να σαπίζονται στο ξύλο 5-10 άνθρωποι σε κάθε πορεία) και η χαρά της συνάντησης κυριάρχησε. Ήπιαμε μπύρες στα Εξάρχεια και μετά κρασί πορτό στο σπίτι ενός παλιού συμφοιτητή που φιλοξενεί τον Αντώνη όποτε κατεβαίνει στην Αθήνα.
Ο Αντώνης εδώ και κάποια χρόνια κατέβαινε στις πορείες μόνος του κι έφευγε για την πόλη του το βράδυ ή την επόμενη μέρα.
Μιλάγαμε για ώρες για τα παλιά αλλά και τα καινούρια μέχρι που ένα τηλεφώνημα ενός συντρόφου με προσγείωσε. Ένας άνθρωπος που χαροπαλεύει στο Λαϊκό της Νίκαιας, ίσως αυτός που ήταν στο ασθενοφόρο νωρίτερα,
Οι επόμενες μέρες κυλήσανε με τους φασίστες να συνεχίζουν τις νύχτες των κρυστάλλων στα Πατήσια, με το παιδί που χτυπήθηκε να παλεύει ακόμα για την ζωή του, με την διάθεσή μας να βουλιάζει κάθε μέρα και πιο χαμηλά.
Ζούμε μέρες περίεργες, θα χρειαστούμε μεγάλες δυνάμεις για να σταθούμε όρθιοι στην πολυμέτωπη φασιστική επίθεση κυβέρνησης, τρόικας μίντια, ακροδεξιών και μπάτσων.
Όμως δε θα χαθούμε. Γιατί όσοι ξέρουν ν' αγαπούν, ξαναγυρίζουν εκεί που αγάπησαν. Και νικάνε γιατί οι μπάτσοι, οι πασόκοι και οι φασίστες δεν έχουν Αντώνη.

(Λίγο πιο κάτω βρήκα τον Αντώνη!)

Υ.Γ.: Salamadrail, υπέροχη υπόδειξη, σ' ευχαριστώ! Οι περιπέτειες ενός άλλου "Αντώνη" από το "Μαουτχάουζεν" στο "Ζ" κι από κει στους Savage Republic!