...είναι βίτσιο!
Μέρες που είναι (μεταπασχαλινής ζυγίσεως) θυμήθηκα την επί του λόφου ομιλία του Ιησού και το βασικότερο διδαγμά της: Η δουλειά είναι αμαρτία, ο θεός φροντίζει να υπάρχει τροφή παντού και θα έπρεπε να ζούμε ευτυχισμένοι τραγουδώντας σαν τα πουλιά που δεν κάνουν καμία δουλειά. Κάποτε πίστευα ότι στη χώρα μας πλησιάζαμε στον κομμουνιστικό παράδεισο. Δούλευα λίγο και πληρωνόμουν για αυτό καλά, μου έφτανε ο μισθός και περίσσευε και ένα ποσό ως αποζημίωση για την οδύνη της εργασίας, ενώ είχα φίλους όπως τον Κωστή, που πληρώνονταν καλύτερα από μένα αλλά δουλεύοντας υπερβολικά αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί ο Κωστής είναι εργασιομανής, οπότε και ευχαριστιόταν που δούλευε και ανταμειβόταν. Έτσι οι δυο μας είχαμε φτάσει "στο ο καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του" την πιο στέρεα βάση για μια μεγάλη φιλία και την ουτοπική κοινωνία! Κι ύστερα ήρθε το μνημόνιο για να ανατρέψει τις ισορροπίες. Εγώ να δουλεύω σταθερά λίγο αλλά να πληρώνομαι λιγότερο κι ο Κωστής να δουλεύει περισσότερο για τα ίδια χρήματα. Κι έτσι για μένα δεν υπάρχει η ανταποδοτικότητα του μισθού για τον Κωστή δεν υπάρχει καν ο χρόνος να σκεφτεί αν η δουλειά του του αρέσει.
Εδώ πρέπει να πω πως ο Κωστής κάνει μια άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά κι εξαιρείται από τον γενικό θεώρημα που έχω καταλήξει:
"Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ"
Αν βρεθείτε μια μέρα σε μια καφετέρια, προσέξτε λίγο αυτούς που μιλούν για τη δουλειά τους δυνατά για να τους ακούν οι άλλοι. Θα διαπιστώσετε ότι μιλούν με τεχνικούς όρους για να ακούγονται βαρυσήμαντοι, μιλάν ως στελέχη της επιχείρησης στην οποία δουλεύουν. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι γραφιάδες μιας υπηρεσίας και οι τεχνικοί όροι να αφορούν την αρίθμηση μιας πρωτοκόλλησης. Δεν είναι ντροπή να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά για να ζήσεις (εκτός του μπάτσου, του ρουφιάνου και του νταβατζή που λέει κι ο Τζιμάκος και του βουλευτή που τα συνδυάζει και τα τρία). Ντροπή είναι να μην κάνεις τίποτα άλλο στη ζωή σου. Όσοι γνωστοί μου (εγώ δεν κάνω τέτοιους φίλους) ανήκουν στην πιο πάνω κατηγορία κρύβουν την τεμπελιά τους για ζωή πίσω από μια ακατάσχετη φλυαρία για το γραφείο και το πως διεκπεραιώνουν το α' έγγραφο και πως σφραγίζουν το β' φάκελο. Είναι κι αυτό μια λύση να εξυψώνεις τον εργασιακό σου συμβιβασμό για να καλύψεις το μίσος που νιώθεις τον άνθρωπο που μοιράζεσαι την υπόλοιπη ζωή σου, το συμμαθητή που συναντάς στο δρόμο και σου χαμογελάει, για το γείτονα που παίζει με τα παιδιά του ενώ εσύ θες να κοιμηθείς, για τους νεαρούς που κάνουν πάρτι στο ισόγειο, "οι τεμπέληδες που τρώνε τα λεφτά των γονιών τους". Η αγάπη για τις αλυσίδες είναι ο καλύτερος τρόπος να μην απορείς πως σήμερα που έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε περισσότερο για λιγότερα ενώ η ανέχεια και η πείνα εξαπλώνονται, ο καλύτερος τρόπος να αγνοείς ποιον συμφέρει η εργασία σου, που συσσωρεύεται η παραγωγή σου.
Ταυτόχρονα οι κοινωνία προοδεύει ολοταχώς προς τα πίσω. Η τεχνολογική πρόοδος φέρνει μεγάλα κέρδη για λίγους, υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, τοξικά ομόλογα, χρηματιστηριακές τσιχλόφουσκες και πολλές άλλες ανοησίες και ταυτόχρονα μία λύσσα σε όσους έχουν τη μανία να συλλέγουν κεφάλαια αντί για γραμματόσημα (ποτέ δεν κατάλαβα τη χαρά κανενός εκ των δύο χόμπι) να περιορίσουν τα λειτουργικά τους έξοδα (αυτοί είμαστε εμείς), να περιφρουρηθούν από στρατιές εξωτερικού τύπου (στρατός) και εσωτερικού (ματ, διας, οπκε, εκαμ, ζήτα, δέλτα, έβγα κλπ) στελνοντας σε εμάς πάλι το λογαριασμό.
Όταν πριν κάποια χρόνια διάβασα το "Δικαίωμα στην Τεμπελιά" του Πολ Λαφάργκ μου φάνηκαν όσα έγραφε φοβερά αυτονόητα σε σημείο να πλήττω και να το τελειώνω μετά από πολλές συνέχειες για λόγους αρχής. 'Εχω ωστόσο μια βασική διαφωνία στον τίτλο: Οι αρνητές της δουλειάς ΔΕΝ είναι τεμπέληδες!
Όλα αυτά περνάνε μέσα από την Αποανάπτυξη που για πολλούς είναι η απάντηση στη σημερινή κρίση. Γι αυτό την άλλη Τρίτη θα πάω στο Πολυτεχνείο να ακούσω το σύντροφο Latouche που τα αναπτύσει καλύτερα. Αν θέλετε κι εσείς να πάρετε μια ιδέα περάστε από το Πολυτεχνείο, στο αμφιθέατρο ΜΑΧ στις 7μμ, την άλλη Τρίτη 10 του Μάη και μην περιμένετε από μένα να γράψω αναλύσεις. Έχω τόσα πολλά να κάνω που δε προλαβαίνω ούτε να δουλέψω!
Υ.Γ.: Κι επειδή την Τρίτη θα ασκήσουμε το πνεύμα, την Κυριακή 8/5 θα ασκήσουμε το σώμα στην πανελλαδική ποδηλατοπορεία
Εδώ πρέπει να πω πως ο Κωστής κάνει μια άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά κι εξαιρείται από τον γενικό θεώρημα που έχω καταλήξει:
"Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ"
Αν βρεθείτε μια μέρα σε μια καφετέρια, προσέξτε λίγο αυτούς που μιλούν για τη δουλειά τους δυνατά για να τους ακούν οι άλλοι. Θα διαπιστώσετε ότι μιλούν με τεχνικούς όρους για να ακούγονται βαρυσήμαντοι, μιλάν ως στελέχη της επιχείρησης στην οποία δουλεύουν. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι γραφιάδες μιας υπηρεσίας και οι τεχνικοί όροι να αφορούν την αρίθμηση μιας πρωτοκόλλησης. Δεν είναι ντροπή να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά για να ζήσεις (εκτός του μπάτσου, του ρουφιάνου και του νταβατζή που λέει κι ο Τζιμάκος και του βουλευτή που τα συνδυάζει και τα τρία). Ντροπή είναι να μην κάνεις τίποτα άλλο στη ζωή σου. Όσοι γνωστοί μου (εγώ δεν κάνω τέτοιους φίλους) ανήκουν στην πιο πάνω κατηγορία κρύβουν την τεμπελιά τους για ζωή πίσω από μια ακατάσχετη φλυαρία για το γραφείο και το πως διεκπεραιώνουν το α' έγγραφο και πως σφραγίζουν το β' φάκελο. Είναι κι αυτό μια λύση να εξυψώνεις τον εργασιακό σου συμβιβασμό για να καλύψεις το μίσος που νιώθεις τον άνθρωπο που μοιράζεσαι την υπόλοιπη ζωή σου, το συμμαθητή που συναντάς στο δρόμο και σου χαμογελάει, για το γείτονα που παίζει με τα παιδιά του ενώ εσύ θες να κοιμηθείς, για τους νεαρούς που κάνουν πάρτι στο ισόγειο, "οι τεμπέληδες που τρώνε τα λεφτά των γονιών τους". Η αγάπη για τις αλυσίδες είναι ο καλύτερος τρόπος να μην απορείς πως σήμερα που έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε περισσότερο για λιγότερα ενώ η ανέχεια και η πείνα εξαπλώνονται, ο καλύτερος τρόπος να αγνοείς ποιον συμφέρει η εργασία σου, που συσσωρεύεται η παραγωγή σου.
Ταυτόχρονα οι κοινωνία προοδεύει ολοταχώς προς τα πίσω. Η τεχνολογική πρόοδος φέρνει μεγάλα κέρδη για λίγους, υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, τοξικά ομόλογα, χρηματιστηριακές τσιχλόφουσκες και πολλές άλλες ανοησίες και ταυτόχρονα μία λύσσα σε όσους έχουν τη μανία να συλλέγουν κεφάλαια αντί για γραμματόσημα (ποτέ δεν κατάλαβα τη χαρά κανενός εκ των δύο χόμπι) να περιορίσουν τα λειτουργικά τους έξοδα (αυτοί είμαστε εμείς), να περιφρουρηθούν από στρατιές εξωτερικού τύπου (στρατός) και εσωτερικού (ματ, διας, οπκε, εκαμ, ζήτα, δέλτα, έβγα κλπ) στελνοντας σε εμάς πάλι το λογαριασμό.
Όταν πριν κάποια χρόνια διάβασα το "Δικαίωμα στην Τεμπελιά" του Πολ Λαφάργκ μου φάνηκαν όσα έγραφε φοβερά αυτονόητα σε σημείο να πλήττω και να το τελειώνω μετά από πολλές συνέχειες για λόγους αρχής. 'Εχω ωστόσο μια βασική διαφωνία στον τίτλο: Οι αρνητές της δουλειάς ΔΕΝ είναι τεμπέληδες!
Όλα αυτά περνάνε μέσα από την Αποανάπτυξη που για πολλούς είναι η απάντηση στη σημερινή κρίση. Γι αυτό την άλλη Τρίτη θα πάω στο Πολυτεχνείο να ακούσω το σύντροφο Latouche που τα αναπτύσει καλύτερα. Αν θέλετε κι εσείς να πάρετε μια ιδέα περάστε από το Πολυτεχνείο, στο αμφιθέατρο ΜΑΧ στις 7μμ, την άλλη Τρίτη 10 του Μάη και μην περιμένετε από μένα να γράψω αναλύσεις. Έχω τόσα πολλά να κάνω που δε προλαβαίνω ούτε να δουλέψω!
Υ.Γ.: Κι επειδή την Τρίτη θα ασκήσουμε το πνεύμα, την Κυριακή 8/5 θα ασκήσουμε το σώμα στην πανελλαδική ποδηλατοπορεία
Υ.Γ.2: Η εικονογράφηση του παραπάνω κειμένου θα ήθελα να είναι το ποστ της salamandrail. Ταξιδιάρικο και Ονειρικό ως συνήθως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου