Ζωοπανήγυρις στο Μπελίδειο

Στο χωριό μου τη διεθνή έκθεση τη λένε εμποροπανήγυρη και αυτο είναι μια γιορτή που μαζεύονται έμποροι να πουλήσουν το περίσσευμα της πραμάτειας τους. Σε παλιότερες εποχές ήταν μια ευκαιρία για τον κόσμο που έμενε σε χωριά να ανανεώσει την χειμερινή γκαρνταρόμπα για όλες τις ώρες. Για τη βοσκή, το άρμεγμα και την εκκλησία. Ένα ειδικό πανυγύρι ήταν η ζωοπανήγυρη, που ο κόσμος αγόραζε άλογα, μοσχάρια, γαϊδούρια, κάτι σαν "σαλόνι αυτοκινήτου" στις μέρες μας. Ο παππούς μου περιγράφει πως μια φορά πήγε με τον πατέρα του σε κάποια ζωοπανήγυρη, δυο ώρες δρόμο με τα πόδια από το χωριό τους, να αγοράσουν ένα βόδι. Στο γυρισμό δεν είχαν δυνάμεις να περπατήσουν και καβαλήσανε το ζωντανό. Όταν έφτασαν σπίτι το βόδι ψόφησε παρά τις βεβαιώσεις που είχαν πάρει από τον έμπορο ότι το ζώο ήταν υγιές, δυνατό κι από καλή ράτσα.
Στη Θεσσαλονίκη επειδή δεν έχουν κυνοβούλιο κάνουνε τη ζωοπανήγυρι της δεθ ώστε  οι παοκτσήδες κι αρειανοί να βλέπουν μια φορά το χρόνο τους πολιτικούς (αφού δεν πρόκειται να δουν ποτέ πρωτάθλημα). Τα εγκαίνια γίνονται στο μπελίδιο μέγαρο όπου μαζεύονται οι εκπρόσωποι των παρασιτικών τάξεων, τους μιλάει ο πρωθυπουργός και αυτοί κάνουν μπεεε και χειροκροτούν με τα μπροστινά ποδια τους. Στο μπελίδιο μιλάνε και οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί για να πουλήσουν το πρόγραμμά τους στον κόσμο και να γίνουν κυβέρνηση. ¨Όμως όπως τα βόδια, έτσι και οι πολιτικοί δεν έχουν εγγύηση. Μονο που στην περίπτωση του πολιτικού ψοφάει ο πελάτης. Ας πρόσεχε.

(τοπικά στελέχη του πασωκ προσέρχονται στο μπελίδιο)