Τα (ζ)όρια της σάτυρας

Ετούτη η χώρα η μικρή βγάζει μεγάλους άντρες
όπου χωρίς να σηκωθούν, πηδάνε δέκα μάντρες

επαναστάτες γέμισε με ή χωρίς αιτία
το δίκιο τους απόλυτο και δε χωράει αστεία

και όποιος πάει ν'αστειευτεί καλό του να προσέχει
το κοφτερό μας το σπαθί τη μύγα δεν αντέχει

όμως η κούτρα μου η φτωχή αυτό δεν το κατέχει:
πως τέτοια χώρα ηρωική, τόσες καρδιές χωράει
και μια δε λέει να σηκωθεί εκεί που μαρτυράει

Μνημόνια περάσανε και έρχονται και άλλα
κι εμείς μπροστά στον καναπέ να βλέπουμε όλο μπάλα

Μα φαίνεται έφτασε ο καιρός το αίμα να κυλίσει
κι αυτός που πρωταδίκησε σκληρά να μαρτυρήσει

Με ψηφιακό λιθοβολισμό να σκοτωθεί ο αγροίκος
που τόλμησε και πρόσβαλε τη ντόρα (Ω ΘΕΟΙ!) ο δόλιος Πιτσιρίκος
Κι εσείς οι λιθοβολιστές, αν σας πονούν οι κύσται
είναι απ'το πολυ πήδημα, πρέπει να κατουρείστε

Τελική πεζή εξήγηση: Το αν η σάτιρα έχει όρια είναι υποκειμενικό. Εγώ πιστεύω πως όχι. Το κέιμενο του Πιτσιρίκου που ξεσήξωσε τον όλο ιντερνετικό καυγά δεν είναι καθόλου του γούστου μου (για να πω κομψά) όχι για το ότι πρόσβαλε τη ντόρα αλλά για τον τρόπο που διάλεξε, όμως έχει δικαίωμα να το γράψει. Στο κάτω-κάτω στο προσωπικό του μπλογκ το έγραψε, όποιος δεν γουστάρει κλείνει τη σελίδα και δεν ξανασχολείται. Κι εγώ δεν τον πάω τον Πιτσιρίκο γιατί μου κλέβει τους αναγνώστες (και έμαθα πως είναι και ψηλός) αλλά δεν το δείχνω!