Τελευταίο πλάνο

Πάνε είκοσι χρόνια όταν πρωτοείδα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ήταν στην μικρή πόλη των εφηβικών μου χρόνων σε ένα καλοκαιρινό σινεμά. Τώρα η πόλη έχει θρι-ντι μούλτιπλεξ με γιγαντιαία κοκ-πορν αλλά κανένα θερινό. Τότε είδα το "Θίασο" και μαγεύτηκα. Λίγα χρόνια αργότερα, φοιτητής και συναισθηματικά φορτισμένος από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είδα "το Βλέμμα του Οδυσσέα" και τον ίδιο καιρό το "Underground" του Κουστορίτσα, δυο συγκλονιστικές ματιές πάνω στην ιδιαιτερότητα των Βαλκανίων. Νομίζω πως ο Αγγελόπουλος, στα ομιχλώδη τοπία του έψαχνε να βρει το νήμα με μια εποχή που οι άνθρωποι δεν γνώριζαν που ξεκινά μια χώρα και που τελειώνει η άλλη, που μίλαγαν διάφορες γλώσσες αλλά άκουγαν τις ίδιες μουσικές.
Το τελευταίο κατόρθωμα του μεγάλου δημιουργού ήταν να τελειώσει τη ζωή του με μια κατα-δική  του εικόνα, το πλάνο που γύριζε. Σίγουρα έφυγε πλήρης εικόνων.

Υ.Γ.: -Πως τον έλεγαν ρε γαμώτο αυτόν κινηματογράφο;