Είχα ένα μπάρμπα να πούμε που να πούμε σε μια πρόταση να πούμε έλεγε τέσσερις φορές να πούμε. Και τελικά δεν έλεγε τίποτα. Νόμιζε ότι κοτσάροντας κάθε τρεις λέξεις το "να πούμε" έδινε έμφαση στα λόγια του. Κάπως έτσι κενά είναι και όσα λέγονται για την κεντροαριστερά εδώ και πολλά χρόνια. Δείξε μου ένα που αποκαλείται κεντροαριστερός κι εγώ θα δω έναν υποκριτή δεξιό ή στην καλύτερη περίπτωση ένα βλάκα.
Στην ελλάδα είχαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία το πολιτικό σκηνικό να χωρίζεται όχι σε αριστερά-δεξιά αλλά να παρεμβάλλεται και το περίφημο κέντρο.
Το κέντρο δημιουργήθηκε σαν έννοια μεταπολεμικά από τους βενιζελικούς. Πολιτικά ήταν δεξιοί κι αντικομμουνιστές αλλά ήθελαν να διαχωριστούν από την δεξιά που ήταν εντελώς αμερικανόδουλη και ακραία. Οι κεντρώοι ήταν υπέρ των μέτρων ειρηνεύσεως και της απόδοσης χάρης σε μερίδα των κρατουμένων κομμουνιστών. Τα μέτρα αρχικά πήγε να τα πάρει ο Πλαστήρας το 52 αλλά τελικά ανατράπηκε. Ο κωλόγερος της δημοκρατίας που συνετέλεσε με την αποστασία του στην ανατροπή του Πλαστήρα έδωσε τελικά αμνηστία δώδεκα χρόνια αργότερα. Κι εκεί κάπου μπαίνει στη ζωή μας η κεντροαριστερά.
Ο ΓΑΠ ο πρώτος είχε πολλαπλάσιο μυαλό από τον εγγονό του αλλά ήταν το ίδιο κάθαρμα. Την εποχή εκείνη είχε γυρίζει κι ο αντρέας από την αμερική για να αναλάβει σα γνήσιος έλληνας το μαγαζί του υπερήλικα πατέρα του.
Όταν όμως ανακαινίζεις ένα παλιό μαγαζί πρέπει να βάλεις κάτι καινούριο, κι έτσι γύρω στο 65 γεννήθηκε η ιδέα της κεντροαριστεράς. Η κεντροαριστερά υπήρξε μια χαβούζα μάσα στην οποία μπόρεσαν να κολυμπήσουν δήθεν σοσιαλιστές, υμνητές της χούντας όπως ο ρέππας, λαμόγια όπως ο τσοχατζόπουλος, γραφικοί όπως ο κατσιφάρας, ηλίθιοι που περνιόταν για σοφοί όπως ο κακλαμάνης, αποστάτες της αριστεράς όπως ο ανδουλάκης κι η δαμανάκη και κυρίως ανήθικοι αριβίστες χωρίς ιδεολογία όπως ο μπένυ, η αννούλα, ο λοβεύρος.
Σήμερα που η χαβούζα που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της ελλάδας τα τελευταία 40 χρόνια στέρεψε, βγήκε όλη η σαπίλα στην επιφάνεια. Από τα απόνερα της χαβούζας σχηματίστηκαν δυο μικρότερες. κι επειδή κι αυτές απειλούνται με εξαφάνιση η κουβέντα για την κεντροαριστερά ξανάναψε. Έτσι άνθρωποι που θα έκαναν τον τζήμερο να μοιάζει μικρανήψι του στάλιν, μαζεύονται στου κυρ-φώφη και ανάμεσα από σαμπάνια και σίβας, με τα υπολείματα της γαρίδας ανάμεσα στα δόντια συζητούν για το μέλλον της κεντροαριστεράς.
Στο κλίμα αυτό βγήκε κι ο χορηγός της χρυσής αυγής λοβεύρος να ιδρύσει νέο κεντροαριστερό κόμμα. Τη ρύκκσι. Το όνομα αυτό εκτός από ανορθόγραφο είναι κι άστοχο. Η μόνη ρήξη που μπορεί να προκαλέσει με κάτι τέτοια λοβεύρος είναι στη σπλήνα μου από τα γέλια. Το πιο σωστό θα ήταν το "ΑΡιβίστες Χωρίς Ίχνος Δημοκρατικής Υπόστασης". Θα μπορούσαν να κάνουν κι ωραία προεκλογική εκστρατεία. Να μοιράζουν ψηφοδέλτια στους περαστικούς και να λένε "Τσίμπα ένα ΑΡΧΙΔΥ".
Στην ελλάδα είχαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία το πολιτικό σκηνικό να χωρίζεται όχι σε αριστερά-δεξιά αλλά να παρεμβάλλεται και το περίφημο κέντρο.
Το κέντρο δημιουργήθηκε σαν έννοια μεταπολεμικά από τους βενιζελικούς. Πολιτικά ήταν δεξιοί κι αντικομμουνιστές αλλά ήθελαν να διαχωριστούν από την δεξιά που ήταν εντελώς αμερικανόδουλη και ακραία. Οι κεντρώοι ήταν υπέρ των μέτρων ειρηνεύσεως και της απόδοσης χάρης σε μερίδα των κρατουμένων κομμουνιστών. Τα μέτρα αρχικά πήγε να τα πάρει ο Πλαστήρας το 52 αλλά τελικά ανατράπηκε. Ο κωλόγερος της δημοκρατίας που συνετέλεσε με την αποστασία του στην ανατροπή του Πλαστήρα έδωσε τελικά αμνηστία δώδεκα χρόνια αργότερα. Κι εκεί κάπου μπαίνει στη ζωή μας η κεντροαριστερά.
Ο ΓΑΠ ο πρώτος είχε πολλαπλάσιο μυαλό από τον εγγονό του αλλά ήταν το ίδιο κάθαρμα. Την εποχή εκείνη είχε γυρίζει κι ο αντρέας από την αμερική για να αναλάβει σα γνήσιος έλληνας το μαγαζί του υπερήλικα πατέρα του.
Όταν όμως ανακαινίζεις ένα παλιό μαγαζί πρέπει να βάλεις κάτι καινούριο, κι έτσι γύρω στο 65 γεννήθηκε η ιδέα της κεντροαριστεράς. Η κεντροαριστερά υπήρξε μια χαβούζα μάσα στην οποία μπόρεσαν να κολυμπήσουν δήθεν σοσιαλιστές, υμνητές της χούντας όπως ο ρέππας, λαμόγια όπως ο τσοχατζόπουλος, γραφικοί όπως ο κατσιφάρας, ηλίθιοι που περνιόταν για σοφοί όπως ο κακλαμάνης, αποστάτες της αριστεράς όπως ο ανδουλάκης κι η δαμανάκη και κυρίως ανήθικοι αριβίστες χωρίς ιδεολογία όπως ο μπένυ, η αννούλα, ο λοβεύρος.
Σήμερα που η χαβούζα που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της ελλάδας τα τελευταία 40 χρόνια στέρεψε, βγήκε όλη η σαπίλα στην επιφάνεια. Από τα απόνερα της χαβούζας σχηματίστηκαν δυο μικρότερες. κι επειδή κι αυτές απειλούνται με εξαφάνιση η κουβέντα για την κεντροαριστερά ξανάναψε. Έτσι άνθρωποι που θα έκαναν τον τζήμερο να μοιάζει μικρανήψι του στάλιν, μαζεύονται στου κυρ-φώφη και ανάμεσα από σαμπάνια και σίβας, με τα υπολείματα της γαρίδας ανάμεσα στα δόντια συζητούν για το μέλλον της κεντροαριστεράς.
Στο κλίμα αυτό βγήκε κι ο χορηγός της χρυσής αυγής λοβεύρος να ιδρύσει νέο κεντροαριστερό κόμμα. Τη ρύκκσι. Το όνομα αυτό εκτός από ανορθόγραφο είναι κι άστοχο. Η μόνη ρήξη που μπορεί να προκαλέσει με κάτι τέτοια λοβεύρος είναι στη σπλήνα μου από τα γέλια. Το πιο σωστό θα ήταν το "ΑΡιβίστες Χωρίς Ίχνος Δημοκρατικής Υπόστασης". Θα μπορούσαν να κάνουν κι ωραία προεκλογική εκστρατεία. Να μοιράζουν ψηφοδέλτια στους περαστικούς και να λένε "Τσίμπα ένα ΑΡΧΙΔΥ".
τα χερουβείμ της κεντροαριστεράς
Υ.Γ. Τα τελευταία χρόνια ευδοκιμεί και το ανέκδοτο της κεντροδεξιάς. Ο μόνος που δηλώνει κεντρώος σκέτος σε αυτή τη χώρα είναι ο Βασίλης Λεβέντης.
Μπράβο ρε φίλε, μ' έκανες να σκάσω στα γέλια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε θα γιορτάσουμε τις πρώτες 10000 προβολές σου;
ΑπάντησηΔιαγραφή