Στην πλατεία συναπαντήματος συναντιούνται
πολιτικοποιημένοι και απολίτικοι (κατά δήλωσή τους)
αριστεροί και αναρχικοί
γέροι με παιδιά
μεσόκοποι αγωνιστές με πιτσιρικάδες
και πολλοί φίλοι παλιοί
Ως εκ τούτου δεν προλαβαίνω να γράψω.
Θα σας δω εκεί άλλωστε, αύριο!
Η "σύσκεψη" που με αγωνία περίμεναν οι πορδοσάλτε, παπαροδημητρίου, πιτουροπούλου και cia στον σκάει δεν έγινε ποτέ. Όσοι μαζώχτηκαν στην Ηρώδη Αττικού δεν μπορούν να σκεφτούν ούτε κατά μόνας. Έτσι πήγαν χωρίς να ξέρουν το λόγο και έφυγαν χωρίς να τον μάθουν. η απορία ήταν χαραγμένη στα πρόσωπά τους όταν έκαναν τις δηλώσεις τους βγαίνοντας από το προεδρικό μέγαρο. Ο GAP είπε χαρακτηριστικά ότι αν ήξερε το λόγο που εκλήθηκαν, δε θα πήγαινε. Όταν ένας αντιδραστικός δημοσιογράφος του είπε πως αυτός κάλεσε τους υπόλοιπους, ο GAP είπε επί λέξη "μας βεβαιλώνω πως ούτε αυτός το ήξερα".
"'Οταν έκλανε ο Αχιλλέας τη μύριζε ο Πάτροκλος" είπε ο γιώρχαν καρατζαφύρερ ρωτήθηκε για τη στάση του προέδρου της δημοκρατίας κατά τη συνάντηση
"Ο λαός θα δώσει τη λύση" είπε η γγ του κώματος κ. σταλινρήγα και συνέχισε: "καλούμε τον λαό στη διαμαρτυρία στην πλατεία μαζί με το πάμε. Και δεν εννοούμε την ρεφορμιστική μάζωξη στο Σύνταγμα αλλά την ανοιχτή που θα κάνουμε εμείς στον περισσό στο αντίγραφο της κόκκινης πλατείας που έχουμε φτιάξει στα γραφεία του λαού!"
Ο τρελαντώνης σαμαράς είπε στους πολιτικούς του φίλους πως το πρωί μίλησε στο τηλέφωνο με τον κωστάκη καραμανλλί και πως είναι καλά και τους στέλνει χαιρετίσματα.
Ο αλέξης τσίπας είπε του GAP να φύγει και εκείνος το πήρε κυριολεκτικά και έφυγε από τη μάζωξη.
Υ.Γ. Πριν από κάνα μήνα έγραψα "Ο σκάει όπου να 'ναι σκάει! Φύγετε όλοι τώρα!" (άσχετο, αλλά σαν θέλει ο μπλόγκερ να κρυφτεί, η χαρά δεν τον αφήνει) Ελληνοφρένεια τέλος από τον σκάει! Το χιούμορ δεν μπορεί να συγκατοικεί με τους γελοίους. Περιμένω την νέα Ελληνοφρένεια με ανυπομονησία.
Ευχάριστα νέα. Μετά την τεράστια επιτυχία του "Νησιού" της Βικτόρια Χίσλοπ, το μέγκα-γάδα τσάνελ εξασφάλισε και τα πνευματικά δικαιώματα για να μεταφέρει στη μικρή οθόνη το σίκουελ της σειράς με τίτλο "το ξερονήσι". Η σειρά βασίζεται σε μία ιδέα του δ. σαβουρόπουλου ενώ το σενάριο είναι του γερμανού χάινριχ λούιτπολντ χίμλερ. Η ιστορία εξελίσσεται στη Μακρόνησο σήμερα όπου μεταφέρονται αρχικά οι μετανάστες και στη συνέχεια όσοι είναι ύποπτοι για νοθεία του ελληνικού αίματος προκειμένου να μην μολυνθούν οι γνήσιοι ελληνάρες. Ο Γιώργης που μένει στο Λαύριο είναι καπετάνιος στο φέρι που τους περνάει απέναντι. Έχει δυο όμορφες κόρες ενώ η μακαρίτισσα η γυναίκα του πέθανε νωρίς και γλίτωσε την εξορία και την διαπόμπευση γιατί ήταν αρβανίτισσα. Ο Γιώργης ανησυχούσε μην αποκαλυφθεί η αλήθεια και χάσει τις κόρες του, την Άννα και την Μπιρμπίλω. Ο πάνβαρος, αντιβασιλεύς της χώρας που συχνάζει στις χασαποταβέρνες του Λαυρίου ζαχαρώνει την Άννα και με την υπόσχεση ότι θα την βάλει στην κυβέρνηση την πείθει να την παντρευτεί. Την ίδια στιγμή κάτοικοι της γειτονικής χρυσαυγής θεωρούν ότι είναι επικίνδυνο να έχουν τόσο κοντά τους τους μετανάστες και ξεκινάνε να τους λυντσάρουν. Στην πραγματικότητα δεν θέλουν να τους πληρώσουν τα δεδουλευμένα από τότε που οι μετανάστες καλλιεργούσαν τα χωράφια τους, έχτιζαν τα σπίτια τους και ξεσκάτωναν τους γέρους τους. Τους σταματάνε οι κάτοικοι του Λαυρίου που νιώθουν πιο απομονωμένοι από τους κατοίκους του νησιού και γι αυτό αλληλέγγυοι μαζί τους. Ο πάνβαρος περνάει όλη τη μέρα με τον GAP και τα βράδια στις χασαποταβέρνες. Η Άννα στην αρχή παραπονιέται ότι βρωμάει παϊδάκια αλλά όταν αυτός της λέει μαζί τα φάγαμε, βγάζει τα μάτια της με τον ξάδελφο του άντρα της που είναι και κορμάρα. Την ίδια ώρα αποκαλύπτεται το μυστικό του Γιώργη και η Μπιρμπίλω μεταφέρεται στη Μακρόνησο.
Στην παρουσίαση της σειράς οι άνθρωποι του καναλιού κράτησαν το καλύτερο για το τέλος. Δεν θα ειναι κλασική σειρά αλλά ριάλητη. Τη σκηνοθεσία θα αναλάβει ο β. φασιστολιάκος.
Βέβαια ο καθένας έχει την γνώμη του
κάθε γνώμη σεβαστή
το σκέφτηκα μόνος μου αλλά
το είπε και ο σαβουρόπουλος
το έγραψε κι ο Δημοσιόπουλος
το λέει όλος ο κόσμος
το είπαν και τα κανάλια
Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα
...μόνο λόγια ανέξοδα
Οι πρώτες οκτώ γραμμές αποτελούν οκτώ λόγους για να γυρίσω την πλάτη σε αυτόν που μιλά και να φύγω.
Σήμερα έχουμε γεμίσει θλιβερά ανθρωπάκια συμβιβασμένα με την ήττα. Με την χρεοκoπία που είναι κυρίως ηθική. Με τη λογική του ατομικού βολέματος. Να κρυφτούμε κάπου να περάσει η μπόρα.
Μάλλον υπήρχαν πάντοτε αλλά σήμερα που οι φωνές που μιλούν για άλλες αξίες και άλλες δομές πληθαίνουν, βγάζουν για λίγο τα κέρατα από το καβούκι και ψελλίζουν:
-Να φύγουν οι ξένοι
τους είδαμε τους αριστερούς στη Ρωσία
η αναρχία δε δίνει ψωμί
δε χωράμε άλλοι
φταίνε όλοι
Αναγνώστες της μιας ατάκας ή, στην καλύτερη, ενός βιβλίου κάτοχοι όμως της μοναδικής αλήθειας. Ανώτερα όντα ηρωικών προγόνων που κανακεύονται από τηλεοπτικές ακροδεξιές τσιρίδες και επιβεβαιώνονται από "αριστερές" ανανήψεις. Οι ανανήψαντες όμως μπορεί να υπήρξαν κάποτε θέσει αριστεροί είναι όμως φύσει δεξιοί που κολύμπησαν κάποτε στον αφρό της αριστεράς όταν η κοινωνία ήταν σε νηνεμία. Ή όταν ήθελαν να πάνε με το ρεύμα της εποχής τους.
Χαρακτηριστικότερος όλων ο σαβουρόπουλος. Τον ακούγαν οι αριστεροί το 60 και το 70, οι κεντρώοι το 80 και οι δεξιοί από το 90 και μετά. Έτσι κι αυτός δε χάλαγε χατίρι και ακολούθησε το κοινό του.
Το έργο του το μουσικό βέβαια είναι σπουδαίο, με αποκορύφωμα το "Βρώμικο Ψωμί", γιατί εκείνη την εποχή είχε το ταλέντο να εκφράσει τη γενιά του και τους τότε συνοδοιπόρους του. Σήμερα τί θα μπορούσε να γράψει; "Στο Αβγανιστάν τους κάψαμε το ρύζι" για να χαρούν οι νέοι φίλοι.
Αλλά ποιος είπε πως ο καλός μουσικός ή ποιητής έχει και τη σωστή άποψη.
Ή ότι θα πρέπει να τον ακούμε για πάντα υιοθετώντας την κάθε αρλούμπα που ξεστομίζει.
Ας ακούσουμε καλύτερα ο ένας τη σκέψη του άλλου. Ας ανταλλάξουμε ιδέες καλοπροαίρετα.
Κι ας χορέψουμε με το εντελώς χειροποίητο τραγούδι των Radio Sol που μιλούν για το πέρασμα "στην άλλη πλευρά"
Ο Αντώνης είναι ένας φίλος παλιός. Από αυτούς που μπορεί να χάσεις στην πορεία της ζωής αλλά δεν μπορείς να ξεχάσεις. Ο Αντωνάκης είναι ένας γίγαντας πάνω από 1.90 και εντυπωσιακά εύσωμος. (Από το ύψος που μετράω εγώ τον κόσμο είναι τεράστιος). Και όπως κάθε παραμυθένιος γίγαντας έχει μια τεράστια καρδιά κι ένα πελώριο χαμόγελο.
Με τον Αντώνη, τον Αντωνάκη μου, γνωριστήκαμε σε εποχές αθωότητας όταν νομίζαμε πως τον κόσμο θα τον αλλάξει η πασπ. Πέρα από την (κάθε επιθετικός προσδιορισμός δεκτός) αφέλεια μας ένωνε ο Ολυμπιακός και το γήπεδο. Ο Αντώνης ήταν οργανωμένος και έβρισκε και σε μένα εισιτήρια αρχικά για το παλιό Καραΐσκάκη και μετά για το ολυμπιακό στάδιο. Πολλά βράδια με έπαιρνε μαζί του, στο Περιστέρι και ξημερωνόμασταν σε καντίνες με βρώμικα που τις δούλευαν οι τύποι που κάθε κυριακή δίναν τον τόνο στα γήπεδα. Εγώ άβγαλτος επαρχιώτης δίπλα στον Αντώνη έμαθα να μη φοβάμαι αυτούς τους τύπους, τους βγαλμένους θαρρείς από ταινίες με τον Κούρκουλο και τον Καλογήρου που μπορούσαν να φτιάξουν τις πιο απίστευτες ρίμες με τις πιο χυδαίες λέξεις.
Ο Αντώνης κερνούσε όλη την παρέα από Δευτέρα ως Πέμπτη και τις Παρασκευές τον δανείζαμε για να ανέβει στη σχολή. Σαββατοκύριακο δεν έβγαινε λόγω αφραγκίας και την Δευτέρα επέστρεφε τα δανεικά και ξανάρχιζε τα κεράσματα.
Σε λίγο καιρό αποχώρησα από την πασπ για πιο αριστερές αναζητήσεις αλλά η παρέα με τον Αντώνη συνεχίστηκε έστω κι αν εγώ χανόμουνα όλο και πιο πολύ σε συνελεύσεις και αναλύσεις με τους νέους συντρόφους. Συνέχιζα να κατοικοεδρεύω για μέρες στο σπίτι του πριν τις εξεταστικές
όπου κάθε απόγευμα ξεκινούσαμε μεγάλες παρέες το διάβασμα και το πρωί μας έβρισκε με γεμάτα τασάκια, άδεια μπουκάλια και ρηγάδες στο πάτωμα.
Τον Αντώνη τον σημάδευσε νωρίς μια οικογενειακή τραγωδία και αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα για να αναλάβει μαζί με τον μικρότερο αδελφό του την οικογενειακή επιχείρηση σε μια κοντινή πόλη. Μετά λίγο καιρό έφυγα κι εγώ για την Αγγλία. Η επαφή όμως δε σταμάτησε. Μια φορά μάλιστα ο Αντώνης ήρθε στο Λονδίνο και μαζί με κοινούς φίλους νοικιάσαμε ένα εφταθέσιο βανάκι και πήγαμε στο Λίβερπουλ για να δούμε, φυσικά, τον Ολυμπιακό!
Με την επιστροφή μου στην ελλάδα οι ασχολίες μου αυξήθηκαν και το ταξίδι μου για να δω τον Αντώνη διαρκώς αναβάλλονταν. Μιλούσαμε όμως κατά καιρούς στο τηλέφωνο και ανταλλάσσαμε υποσχέσεις για συναντήσεις που ποτέ δεν πραγματοποιούνταν
Προχθές είχα κατέβει στη διαδήλωση που ματοκύλησαν οι μπάτσοι. Ήμουν στο σύνταγμα με τον φίλο μου το Γιώργο, σταθερό συνοδοιπόρο τα τελευταία χρόνια, όταν μας έπιασε το χημικό και φύγαμε μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο τριγύρω μας προς την Ερμού, για να βγούμε από τα στενά προς Εξάρχεια. Στην Ακαδημίας είδαμε κόσμο να φωνάζει σε μια διμοιρία "Δολοφόνοι" κι ένα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ να φεύγει. πλησιάζω έναν εξαγριωμένο ψηλό και τον ρωτώ αν έχουν χτυπήσει κανέναν. "τον σκοτώσανε στο ξύλο τα σκυλιά" μου απαντά και γυρνά κι εγώ βλέπω μετά από χρόνια τον Αντώνη! Η μυρωδιά του χημικού, κόσμος σε αλλοφροσύνη, ματ, ένας σοβαρά τραυματίας και δυο μαντράχαλοι να αγκαλιάζονται και να ουρλιάζουν από το ξάφνιασμα. Εκείνη τη στιγμή δεν εκτιμήσαμε την σοβαρότητα του περιστατικού (μας έχει γίνει συνήθεια να σαπίζονται στο ξύλο 5-10 άνθρωποι σε κάθε πορεία) και η χαρά της συνάντησης κυριάρχησε. Ήπιαμε μπύρες στα Εξάρχεια και μετά κρασί πορτό στο σπίτι ενός παλιού συμφοιτητή που φιλοξενεί τον Αντώνη όποτε κατεβαίνει στην Αθήνα.
Ο Αντώνης εδώ και κάποια χρόνια κατέβαινε στις πορείες μόνος του κι έφευγε για την πόλη του το βράδυ ή την επόμενη μέρα.
Μιλάγαμε για ώρες για τα παλιά αλλά και τα καινούρια μέχρι που ένα τηλεφώνημα ενός συντρόφου με προσγείωσε. Ένας άνθρωπος που χαροπαλεύει στο Λαϊκό της Νίκαιας, ίσως αυτός που ήταν στο ασθενοφόρο νωρίτερα,
Οι επόμενες μέρες κυλήσανε με τους φασίστες να συνεχίζουν τις νύχτες των κρυστάλλων στα Πατήσια, με το παιδί που χτυπήθηκε να παλεύει ακόμα για την ζωή του, με την διάθεσή μας να βουλιάζει κάθε μέρα και πιο χαμηλά.
Ζούμε μέρες περίεργες, θα χρειαστούμε μεγάλες δυνάμεις για να σταθούμε όρθιοι στην πολυμέτωπη φασιστική επίθεση κυβέρνησης, τρόικας μίντια, ακροδεξιών και μπάτσων.
Όμως δε θα χαθούμε. Γιατί όσοι ξέρουν ν' αγαπούν, ξαναγυρίζουν εκεί που αγάπησαν. Και νικάνε γιατί οι μπάτσοι, οι πασόκοι και οι φασίστες δεν έχουν Αντώνη.
(Λίγο πιο κάτω βρήκα τον Αντώνη!)
Υ.Γ.: Salamadrail, υπέροχη υπόδειξη, σ' ευχαριστώ! Οι περιπέτειες ενός άλλου "Αντώνη" από το "Μαουτχάουζεν" στο "Ζ" κι από κει στους Savage Republic!
Μπορεί να μας περιορίζουν από παντού αλλά καμιά φορά και οι φύλακες παγιδεύονται στα τείχη που χτίζουν και αυτό βγάζει πολύ γέλιο.
Το τελευταίο παράδειγμα είναι ο υπαρχιφύλαξ του μνημονίου άνανδρος λοβέρδος γνωστός και ως αντρέ στου καλλιτεχνικούς κύκλους του ΔΟΛιου μέγκα.
Ο λοβέρδος λοιπόν νιώθει εδώ και καιρό μια ασφυξία κατα τη διάρκεια των συζητήσεων στο υπνουργικό συμβούλιο για το νέο μνημόνιο (Το ετήσιο από τον επίσημο θάνατο της ελληνικής οικονομίας). Η ασφυξία προέρχεται από το συνδυασμό της αδιαφορίας των συναδέλφων του και των πορδών του προϊσταμένου του βαρρέλη μπενιζέλου
Βγήκε λοιπόν στα Μη Μιλάς Ελεύθερα και τα έχωσε στο πασωκ για ατολμία στήριξης και απείλησε με παραίτηση. Ομολογουμένως η απειλή είναι χοντρή γιατί έτσι δε θα προλάβουμε να τους ρίξουμε εμείς αλλά ας προσέχαμε και ας προσπαθούσαμε περισσότερο
Ο αντρέ έχει διαρκώς το φόβο της απόρριψης γι αυτό και θέλει να ακούει από τους συναδέλφους του πως τον στηρίζουν. Όλα ξεκίνησαν από τα νεανικά του χρόνια που ήθελε να γίνει φωτομοντέλο αλλά με τέτοια κακιασμένη μούρη η μόνη φωτογράφιση που έκανε ποτέ ήταν για παπούτσια. Έτσι αποφάσισε να γίνει συνταγματολόγος για να λέει ωραίες παρλαπίπες αλλά κι εκεί η πρώτη θέση ήταν πιασμένη από τον βαρρέλη τον μπενιζέλο. Κόλλησε λοιπόν στο μπενιζέλο μπας και του πάρει τη δουλειά στο πασωκ (το πασώκ είχε αδυναμία στους συνταγματολόγους από την εποχή του Δημήτρη Τσάτσου, τώρα έχει τους τσάτσους) και βαρρέλης τον έκανε δεξί του χέρι, την πιο σημαντική του θέση μετά το έντερο. Έτσι ο αντρέ έχει μια διαρκή ανάγκη για αναγνώριση που του την παρέχει μόνο η αννούλα μαργαριτοπούλου της παραπαιδείας
Το καλύτερο που έμαθα σήμερα είναι η συνάντηση δυο μεγάλων αγαπών μου. Της δημο-γραφικής αριστεράς και του πάσχοντα μακιαβέλι της καθημερινής. Ο δεύτερος θα ηγηθεί του ψηφοδελτίου της πρώτης στις εκλογές της εσηέα με φιλοδοξία να ξεπεράσει τον πάνο σούργελο σε ρουφιανιά και τσατσιλίκια. Πάντως ο πάσχων δε θα μπορούσε να βρει καλύτερο κόμμα. Το μίσος του για τα κινήματα, την αριστερά, τους ανθρώπους που αντιστέκονται, για όσους περπατούν και σκέφτονται αντί να σέρνονται και να ψελλίζουν έχει εδώ και κάνα χρόνο την πολιτική του έκφραση. Η δημο-γραφική αριστερά είναι τόσο αριστερή όσο σοσιαλιστής ήταν ο μουσολίνι κι όσο προοδευτικός είναι ο πάσχων. το μόνο που με στεναχωρεί είναι αν υπάρχει μια θέση στο κόμμα και για τον πρετ-εντέρι
Ο Θανάσης Βέγγος γράφουν όλοι πως ήταν αυτοδίδακτος. Κι όμως σπούδασε στην μοναδική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών που ανέδειξε αυτός ο τόπος: Τη Μακρόνησο. Έναν τόπο που δίδαξαν πραγματικοί γίγαντες: Ρίτσος, Κούνδουρος, Κατράκης, Λουντέμης, Θεοδωράκης, χιλιάδες άνθρωποι διαλεγμένοι, ένας κι ένας.
΄Ενας από αυτούς κι ο Θανάσσης Βέγγος που αποφοίτησε σήμερα από τη ζωή με άριστα.
Μέρες που είναι (μεταπασχαλινής ζυγίσεως) θυμήθηκα την επί του λόφου ομιλία του Ιησού και το βασικότερο διδαγμά της: Η δουλειά είναι αμαρτία, ο θεός φροντίζει να υπάρχει τροφή παντού και θα έπρεπε να ζούμε ευτυχισμένοι τραγουδώντας σαν τα πουλιά που δεν κάνουν καμία δουλειά. Κάποτε πίστευα ότι στη χώρα μας πλησιάζαμε στον κομμουνιστικό παράδεισο. Δούλευα λίγο και πληρωνόμουν για αυτό καλά, μου έφτανε ο μισθός και περίσσευε και ένα ποσό ως αποζημίωση για την οδύνη της εργασίας, ενώ είχα φίλους όπως τον Κωστή, που πληρώνονταν καλύτερα από μένα αλλά δουλεύοντας υπερβολικά αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί ο Κωστής είναι εργασιομανής, οπότε και ευχαριστιόταν που δούλευε και ανταμειβόταν. Έτσι οι δυο μας είχαμε φτάσει "στο ο καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του" την πιο στέρεα βάση για μια μεγάλη φιλία και την ουτοπική κοινωνία! Κι ύστερα ήρθε το μνημόνιο για να ανατρέψει τις ισορροπίες. Εγώ να δουλεύω σταθερά λίγο αλλά να πληρώνομαι λιγότερο κι ο Κωστής να δουλεύει περισσότερο για τα ίδια χρήματα. Κι έτσι για μένα δεν υπάρχει η ανταποδοτικότητα του μισθού για τον Κωστή δεν υπάρχει καν ο χρόνος να σκεφτεί αν η δουλειά του του αρέσει.
Εδώ πρέπει να πω πως ο Κωστής κάνει μια άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά κι εξαιρείται από τον γενικό θεώρημα που έχω καταλήξει:
"Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ"
Αν βρεθείτε μια μέρα σε μια καφετέρια, προσέξτε λίγο αυτούς που μιλούν για τη δουλειά τους δυνατά για να τους ακούν οι άλλοι. Θα διαπιστώσετε ότι μιλούν με τεχνικούς όρους για να ακούγονται βαρυσήμαντοι, μιλάν ως στελέχη της επιχείρησης στην οποία δουλεύουν. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι γραφιάδες μιας υπηρεσίας και οι τεχνικοί όροι να αφορούν την αρίθμηση μιας πρωτοκόλλησης. Δεν είναι ντροπή να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά για να ζήσεις (εκτός του μπάτσου, του ρουφιάνου και του νταβατζή που λέει κι ο Τζιμάκος και του βουλευτή που τα συνδυάζει και τα τρία). Ντροπή είναι να μην κάνεις τίποτα άλλο στη ζωή σου. Όσοι γνωστοί μου (εγώ δεν κάνω τέτοιους φίλους) ανήκουν στην πιο πάνω κατηγορία κρύβουν την τεμπελιά τους για ζωή πίσω από μια ακατάσχετη φλυαρία για το γραφείο και το πως διεκπεραιώνουν το α' έγγραφο και πως σφραγίζουν το β' φάκελο. Είναι κι αυτό μια λύση να εξυψώνεις τον εργασιακό σου συμβιβασμό για να καλύψεις το μίσος που νιώθεις τον άνθρωπο που μοιράζεσαι την υπόλοιπη ζωή σου, το συμμαθητή που συναντάς στο δρόμο και σου χαμογελάει, για το γείτονα που παίζει με τα παιδιά του ενώ εσύ θες να κοιμηθείς, για τους νεαρούς που κάνουν πάρτι στο ισόγειο, "οι τεμπέληδες που τρώνε τα λεφτά των γονιών τους". Η αγάπη για τις αλυσίδες είναι ο καλύτερος τρόπος να μην απορείς πως σήμερα που έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε περισσότερο για λιγότερα ενώ η ανέχεια και η πείνα εξαπλώνονται, ο καλύτερος τρόπος να αγνοείς ποιον συμφέρει η εργασία σου, που συσσωρεύεται η παραγωγή σου.
Ταυτόχρονα οι κοινωνία προοδεύει ολοταχώς προς τα πίσω. Η τεχνολογική πρόοδος φέρνει μεγάλα κέρδη για λίγους, υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, τοξικά ομόλογα, χρηματιστηριακές τσιχλόφουσκες και πολλές άλλες ανοησίες και ταυτόχρονα μία λύσσα σε όσους έχουν τη μανία να συλλέγουν κεφάλαια αντί για γραμματόσημα (ποτέ δεν κατάλαβα τη χαρά κανενός εκ των δύο χόμπι) να περιορίσουν τα λειτουργικά τους έξοδα (αυτοί είμαστε εμείς), να περιφρουρηθούν από στρατιές εξωτερικού τύπου (στρατός) και εσωτερικού (ματ, διας, οπκε, εκαμ, ζήτα, δέλτα, έβγα κλπ) στελνοντας σε εμάς πάλι το λογαριασμό.
Όταν πριν κάποια χρόνια διάβασα το "Δικαίωμα στην Τεμπελιά" του Πολ Λαφάργκ μου φάνηκαν όσα έγραφε φοβερά αυτονόητα σε σημείο να πλήττω και να το τελειώνω μετά από πολλές συνέχειες για λόγους αρχής. 'Εχω ωστόσο μια βασική διαφωνία στον τίτλο: Οι αρνητές της δουλειάς ΔΕΝ είναι τεμπέληδες!
Όλα αυτά περνάνε μέσα από την Αποανάπτυξη που για πολλούς είναι η απάντηση στη σημερινή κρίση. Γι αυτό την άλλη Τρίτη θα πάω στο Πολυτεχνείο να ακούσω το σύντροφο Latouche που τα αναπτύσει καλύτερα. Αν θέλετε κι εσείς να πάρετε μια ιδέα περάστε από το Πολυτεχνείο, στο αμφιθέατρο ΜΑΧ στις 7μμ, την άλλη Τρίτη 10 του Μάη και μην περιμένετε από μένα να γράψω αναλύσεις. Έχω τόσα πολλά να κάνω που δε προλαβαίνω ούτε να δουλέψω!
Υ.Γ.: Κι επειδή την Τρίτη θα ασκήσουμε το πνεύμα, την Κυριακή 8/5 θα ασκήσουμε το σώμα στην πανελλαδική ποδηλατοπορεία
Υ.Γ.2: Η εικονογράφηση του παραπάνω κειμένου θα ήθελα να είναι το ποστ της salamandrail. Ταξιδιάρικο και Ονειρικό ως συνήθως.
