Η τελευταία στροφή του Νίκου Κοεμτζή

Πιτσιρικάς τον Κοεμτζή τον ήξερα από διηγήσεις των μεγαλύτερων, μέσες άκρες, και από το τραγούδι του Σαββόπουλου. Την ταινία "Παραγγγελιά" δεν την είδα ποτέ ολόκληρη, την έβρισκα κουραστική. Στις φοιτητικές παρέες όμως, στα ρεμπετάδικα, όταν παίζονταν "οι βεργούλες" ξελαρυγγιαζόμασταν. Πριν εξι-εφτά χρόνια είδα το Νίκο Κοεμτζή από κοντά. Πουλούσε το βιβλίο του στο Μοναστηράκι. Στάθηκα, αγόρασα ένα αντίτυπο και μιλήσαμε λίγη ώρα. Έγραψε μια μακροσκελή αφιέρωση στην πρώτη σελίδα. Δυο βιβλία έχω με αφιέρωση. Του Κοεμτζή και του Πάνου Τζαβέλα το "Ανταρτο-Rock". Δεν είναι τυχαίο. Οι δύο αυτοί άνθρωποι εκπροσωπούν τις δύο όψεις μιας Ελλάδας που δεν έζησα αλλά αγάπησα βαθιά. Από τη μια η Ελλάδα του αντάρτικου, της εξορίας, των εκτελέσεων και του διαρκούς αγώνα, της καταχωνιασμένης ελπίδας. Από την άλλη η Ελλάδα της παραίτησης, του κρυφτού, των καταγωγίων. Δυο Ελλάδες που δεν συναντιώνταν εύκολα αν και ήταν απέναντι από μια τρίτη ελλάδα.  Αυτή των συμμάχων, της αντιπαροχής, του παρακράτους, της χούντας και της αστυνομίας. Ο Νίκος προερχόταν από την πρώτη Ελλάδα αλλά βρέθηκε στη δεύτερη. Δεν ξέχασε όμως ποτέ και για αυτό αντέδρασε όπως αντέδρασε το γνωστό βράδυ. Ήταν όμως στη δεύτερη Ελλάδα. Μπουζούκια και παραγγελιές. Κώδικας τιμής του υποκόσμου. Κατάλοιπα των μαγκών ωστόσο, όχι των κουτσαβάκηδων. Αν ο Νίκος δεν κατάγονταν από την πρώτη Ελλάδα ίσως το πράγμα να έληγε με μερικές μπουνιές, με μια κρατηση σε κάποιο αστυνομικό τμήμα, με μια ελαφριά καταδίκη. Αυτό είναι η δική μου ερμηνεία.
Πάντως όταν τον εβλεπα στο Μοναστηράκι ή στην Ευελπίδων τον χαιρέταγα. Έδειχνε να χαίρεται όταν ο κόσμος τον αναγνώριζε και του μίλαγε. Το Μοναστηράκι για μένα είχε απαραίτητα τρία πράγματα. Το δισκάδικο του Μήτσου και του Χρήστου, τα κάστανα δίπλα από το σταθμό το χειμώνα και τον σύντομο χαιρετισμό με τον Κοεμτζή. "Γεια σου κυρ Νίκο" του έλεγα. "Καλημέρα παιδί μου" απάνταγε. Τελευταία φορά τον είδα πριν κάνα μήνα στο Μοναστηράκι. Ήταν στον πάγκο του. Μια καθαρίστρια του δήμου τον χαιρέτησε και πιάσαν κουβέντα. Είχαν μια οικειότητα που πήγαζε από το καθημερινό συναπάντημα στο ίδιο σημείο. Τους χάζεψα για λίγο με ευχαρίστηση και μετά πλησίασα κια εγώ για να αφήσω τη δική μου περαστική "καλημέρα". Αφού δεν πέθανε στη φυλακή ο κυρ Νίκος δεν θα μπορούσε να πεθάνει αλλού από το Μοναστηράκι. Εκεί που ακόμα γυρίζουν δικοί του άνθρωποι. Που τώρα έχουν μια "Καλημέρα" λιγότερη.

Υ.Γ.: Ίσως το τελευταίο τραγούδι του δικού μας Σαββόπουλου. Α ρε Νιόνιο που δειχνες πως θα γινόσουν άλλος

Φοβού τους Δημοσίους

Είμαι κι εγώ ένας λερός
Δημόσιος κίνδυνος σωστός
Δημόσιος Λειτουργός
(Δημώδες)

Τα απορριματοφόρα γυρνάνε μέσα στην πόλη όταν εσύ κοιμάσαι. Φαινομενικά οι τύποι που μαζεύουν τα σκουπίδια σου, το κάνουν για την υγιεινή σου, την αισθητική σου, την όσφρησή σου. Για να μην ζεις ανάμεσα σττα περιττώματά σου και τους αρουραίους. Αλλά εσύ ξέρεις ότι αυτοί οι τύποι είναι δημοτικοί υπάλληλοι και υπάρχουν μόνο για να φέρνουν έλλειμμα στα ταμεία. Το πρωί ξυπνάς και πας το παιδί σου στο σχολείο. Υποχρεωτικά γιατί εσύ δε θες. Το σχολείο είναι γεμάτο δημοσίους υπαλλήλους που μαθαίνουν στο παιδί σου να σκέφτεται αντί να το μάθουν να δουλεύει για να βγάζει χρήματα. Χώρια που με τόσους δασκάλους και τόσες ειδικότητες το κράτος ξεμένει από χρήματα. Μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου κι έχει μποτιλιάρισμα γιατί μια γριά εγκλωβίστηκε στο ασανσέρ και κάποιοι πυροσβέστες που προσπαθούν να τη βγάλουν έχουν κλείσει το μισό δρόμο. Δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν πρωί-πρωί; Αλλά τί περιμένεις, δημόσιοι υπάλληλοι, σαν τους γιατρούς στο νοσοκομείο που πήγες προχτές στην εφημερία, σε είχε πιάσει πάλι αυτός ο νευρόπονος, και σου είπαν πως δεν είναι επείγον για να τους τρέχεις τρεις τα ξημερώματα. Αν ήταν ιδιωτικό το νοσοκομέιο θα μίλαγαν; Πάλι καλά που σε φρόντισαν. Επιτέλους φτάνεις στη δουλειά σου. Εσύ δεν είσαι άχρειστος και τεμπέλης. Είσαι ιδιωτικός υπάλληλος. Δουλεύεις για κάποιον που με τη σειρά του σε πληρώνει. Όχι πολλά γιατί οι δουλειές του δεν πάνε καλά. Όταν πηγαίνανε καλά σου έταζε αύξηση αλλά... τον πρόλαβε η κρίση. Έχει προβλήματα και με την εφορία που μαζεύει τα λεφτά για τους δημοσίους υπαλλήλους. Έχτισε ο άνθρωπος ένα εξοχικό πάνω στη θάλασσα και πάνε να του το βγάλουνε ξινό. Δε φτάνει που δίνει δουλειά σε τόσο κόσμο τον κυνηγάνε κι από πάνω. Είναι καλός άνθρωπος όμως. Απέλυσε το διπλανό σου αλλά εσένα σε κράτησε. Φοβάσαι ωστόσο την κρίση, μην απολυθείς κι εσύ καμιάν ώρα. Τουλάχιστον να απολυθούνε πρώτα όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι! Αχ θεούλη μου....

("...and they all went to the seashore..."*)

*Από το "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασσέν, το δε γκραφιτι του Banksy

Κουραδομετρητής

Ακούγοντας για το νέο χαράτσι, η Έλενα είπε πως σε λίγο αυτοί θα μετράνε πόσο χέζουμε και θα βάλλουν κι εκεί φόρο. Μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα κι έχω να συμπληρώσω τα εξής:
Το μέτρο είναι κοινωνικά δίκαιο γιατί όποιος τρώει πολύ θα φορολογείται πολύ (Κάτι φίλοι μου, προβοκάτορες αναρχικοί του ξύριζα λένε πως οι πλούσιοι έχουν ανορεξία και φοροδιαφεύγουν, αλλά τί περιμένεις από ανθρώπους που προτιμούν τα βιβλία από τα dvd; φαντάζεστε τη τζούλια σε παράγραφο;)
Το μέτρο μπορεί να ενισχυθεί με κριτήρια οσμής, σύνθεσης κλπ, ώστε κάθε ποσότητα αφόδευσης να πολλαπλασιάζεται με κάποιον κατάλληλο συντελεστή και να αυξάνεται η εισφορά
Υπεύθυνος για το νέο μέτρο να μην είναι ο μπένυ αλλά ο θόβαρος πάγκαλος. Τί σκατά αντιπρόεδρος είναι; Επιπλέον είναι ο πιο κατάλληλος για να κρίνει, ο τέλειος δοκιμαστής. Είναι ο άνθρωπος που έχει πρωκτό αντί για στόμα.

Υ.Γ.1: Εν αναμονή καινούριων σκίτσων από το Δημήτρη, χρησιμοποιώ τα παλιά
Υ.Γ.2: Θόβαρε μην διστάσεις να μου κάνεις μήνυση. Αφ'ενός  θα με κάνεις διάσημο (πιο διάσημο κι από τον πιτσιρίκο) και από την άλλη θέλω να σε δώ να έρχεσαι στην ευελπίδων και να μοιράζεις μηνύσεις στους περαστικούς!

Τίνος είναι βρε αννούλα τα παιδιά;

Το υπουργείο παραπαιδείας, ταλιμπαν και δια βίαιης πάθησης έχει μεταφερθεί εδώ και κάποια χρόνια από τη μητροπόλεως στο μαρούσι. Έτσι τα χημικά δεν το άγγιξαν και απερίσπαστοι κατέρτισαν έναν εκπληκτικό νόμο για την τριτοβάθμια παιδεία που συμπληρώνει την εικόνα που υπάρχει στις άλλες βαθμίδες.
Αφού λοιπόν σταμάτησαν να διορίζουν δασκάλους και καθηγητές, να τυπώνουν βιβλία, να αποκαθιστούν τις ζημιές στα σχολεία και να στέλνουν λεφτά για πετρέλαιο αναλώσιμα κλπ, τη στιγμή που πολλοί γονείς μεταγράφουν τα μανάρια τους από τα ιδιωτικά στα δημόσια λόγω κρίσης, σκέφτηκαν πολύ σωστά πως αν ένα παιδί μετά από όλα αυτά κατορθώσει να τελειώσει το Λύκειο, πριν προλάβει να δώσει εξετάσεις θα το βουτήξουν το ΜΙΤ, η νάσα, οι αμερικάνοι ή οι εξωγήινοι, θα το πλακώσουν στις υποτροφίες και θα το κάνουν να ξεχάσει την στοργική πατρίδα που το ανέδειξε.
Έτσι πράττουν το αυτονόητο. Καταργούν την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Όσοι έχετε τελειώσει δημόσιο σχολείο ή πανεπιστήμιο, είχατε ποτέ συμμαθητή το παιδί κάποιου υπουργού; Μήπως στο Πανεπιστήμιο; Αν ναι, κερδίσατε ένα δείπνο μαζί μου στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης (τα έξοδα δικά σας, σπουδάσατε δίπλα σε ένα υπουργό τζάμπα, για τον Αν-Τειρεσία θα σας κοστίσει κάτι!)
Αν όχι δεν είστε ο μόνος. Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν μας σιχαίνονται. Δεν στέλνουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία, δεν πηγαίνουν στα δημόσια νοσοκομεία, δεν ψωνίζουν οι ίδιοι στο σούπερ-μάρκετ.

Ζωοπανήγυρις στο Μπελίδειο

Στο χωριό μου τη διεθνή έκθεση τη λένε εμποροπανήγυρη και αυτο είναι μια γιορτή που μαζεύονται έμποροι να πουλήσουν το περίσσευμα της πραμάτειας τους. Σε παλιότερες εποχές ήταν μια ευκαιρία για τον κόσμο που έμενε σε χωριά να ανανεώσει την χειμερινή γκαρνταρόμπα για όλες τις ώρες. Για τη βοσκή, το άρμεγμα και την εκκλησία. Ένα ειδικό πανυγύρι ήταν η ζωοπανήγυρη, που ο κόσμος αγόραζε άλογα, μοσχάρια, γαϊδούρια, κάτι σαν "σαλόνι αυτοκινήτου" στις μέρες μας. Ο παππούς μου περιγράφει πως μια φορά πήγε με τον πατέρα του σε κάποια ζωοπανήγυρη, δυο ώρες δρόμο με τα πόδια από το χωριό τους, να αγοράσουν ένα βόδι. Στο γυρισμό δεν είχαν δυνάμεις να περπατήσουν και καβαλήσανε το ζωντανό. Όταν έφτασαν σπίτι το βόδι ψόφησε παρά τις βεβαιώσεις που είχαν πάρει από τον έμπορο ότι το ζώο ήταν υγιές, δυνατό κι από καλή ράτσα.
Στη Θεσσαλονίκη επειδή δεν έχουν κυνοβούλιο κάνουνε τη ζωοπανήγυρι της δεθ ώστε  οι παοκτσήδες κι αρειανοί να βλέπουν μια φορά το χρόνο τους πολιτικούς (αφού δεν πρόκειται να δουν ποτέ πρωτάθλημα). Τα εγκαίνια γίνονται στο μπελίδιο μέγαρο όπου μαζεύονται οι εκπρόσωποι των παρασιτικών τάξεων, τους μιλάει ο πρωθυπουργός και αυτοί κάνουν μπεεε και χειροκροτούν με τα μπροστινά ποδια τους. Στο μπελίδιο μιλάνε και οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί για να πουλήσουν το πρόγραμμά τους στον κόσμο και να γίνουν κυβέρνηση. ¨Όμως όπως τα βόδια, έτσι και οι πολιτικοί δεν έχουν εγγύηση. Μονο που στην περίπτωση του πολιτικού ψοφάει ο πελάτης. Ας πρόσεχε.

(τοπικά στελέχη του πασωκ προσέρχονται στο μπελίδιο)

Πρωινό όνειρο

Είδα στον ύπνο μου μαλλιά
μακρυά πως είχα μούσια
κι έτσι εκράταγα μακρυά
όσους δεν εκτιμούσα

Μία κιθάρα κλασική
ολημέρίς βαρούσα
κι από κοντά μου έδιωχνα
όσους δεν αγαπούσα

Μα όταν όμως ξύπνησα
είδα πως ήμουν μόνος
μες το παιχνίδι μου αυτό
κλέφτης και αστυνόμος

Γιατί είν' τα λόγια εύκολα
και τα όνειρα είναι τζάμπα
μα σαν ο ύπνος χαιρετά
παίρνει μακρυά το μάγκα

Υ.Γ.: πουτάνα εργασία, μου φέρνεις στιχουργία!