Επιλεκτική Χρεοκοπία - μια οικογενειακή ιστορία (νουβδέλλα)

Υπάρχουν κάτι μέρες που νομίζεις πως όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου όσο κι αν κάποιοι μαλάκες πιστεύουν στη δύναμη της θέλησης. Η ζωή μωρό μου δεν είναι κουτάλι να το κολλήσεις στο κούτελο. Κάπως έτσι ένιωθε κι ο Κώστας Ραγιάδογλου κλεισμένος στην τουαλέτα του. Ήθελε να κατουρήσει, πιο πολύ κι απ' όσο θα φαντάζονταν ο κοέλιο, όταν έβγαλε το ζαρωμένο τσουτσούνι από το φερμουάν αυτό άρχισε να εκσφενδονίζει τα ούρα σε κάθε κατεύθυνση. Στο πάτωμα, το παντελόνι, τα χέρια του, το καπάκι της λεκάνης που είχε προνοήσει να το σηκώσει...αλλά είπαμε το σύμπαν ώρες ώρες σου βγάζει κόκκινη απευθείας. Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται χειρότερα όταν άκουσε την εξώπορτα να ανοίγει και στη συνέχεια τα τακούνια της συζύγου του να πλησιάζουν. Έψαξε με το μάτι τη σφουγγαρίστρα αλλά αυτή ρέμβαζε στο μπαλκόνι. Βούτηξε το χαρτί υγείας με βιασύνη κι αυτό του γλίστρησε απ' τα χέρια κι έπεσε στη λεκάνη. Κι εκεί η πότρα ανοίγει κι η Έλλη Κωστοψάρη τον επιπλήττει αρχικά με το βλέμμα που εστιάζει κυρίως στο ξεκούμπωτο παντελόνι του και στα ούρα που σχηματίζουν μια λιμνούλα στο πάτωμα. Κι τότε αρχίζει αυτό που Κώστας Ραγιάδογλου ονομάζει συζυγική επιληπτική κρίση. "Ανίκανε, το πουλί σου ούτε στο κατούρημα δε το κουμαντάρεις, τα νιάτα που έφαγα μαζί σου κλπ" τροπάριο επαναλαμβανόμενο και προβλέψιμο που σήμερα πήγε όμως ένα βήμα παραπέρα "θέλω διαζύγιο, αλλά πρώτα θα υπογράψεις να βγεις από τον κοινό μας λογαριασμό. Αυτά είναι δικά μου λεφτά αχαϊρευτε. Αυτή η σχέση έχει χρεοκοπήσει".
"ΟΚ" είπε ο Κώστας "αλλά μην φωνάζεις άλλο. Αύριο το πρωί πάμε μαζί στη τράπεζα."
"Αυτό έχεις να πεις μόνο; δε σε νοιάζει που χωρίζουμε;"
"Αυτό δε θές;" την αποστόμωσε, στον πιο ουσιαστικό διάλογο που είχαν στα τρία χρόνια γάμου.
Εκείνο το βράδυ ήταν το πιο περίεργο στην κοινή ζωή τους. Και τους δύο βασάνιζε η σκέψη πως περνούσαν την τελευταία τους νύχτα μαζί. Πλάτη με πλάτη άγρυπνους τους βρήκε το ξημέρωμα να αναλογίζονται τη ζωή που αφήνουν πίσω. Πως η νέα μέρα θα τους βρει αποξενωμένους και μόνους
(Μα καλά εγώ τα γράφω αυτά ή το κρασί που ήπια; Άντε κατούρα ρε κοέλιο!)
Κατά τις εννιά με μάτια κόκκινα, αμίλητοι και μουντρούχες περιμένουν να ανάψει το νούμερό τους στην οθόνη αναμονής της τράπεζας. Σαν ξενυχτισμένοι ταξιδιώτες σε τράνζιτ πτήση, αμίλητοι. (Λευκαδίτικο Βερτζαμί, γαμώ τα κρασιά).
Όταν έφτασε η σειρά τους εξήγησαν στον υπάλληλο τί ήθελαν. Η βιασύνη να τελειώσουν την κοινή τους συνύπαρξη ήταν έκδηλη. Ούτε ενημέρωση δεν ήθελαν. Τον Κώστα δεν τον ένοιαζε έτσι κι αλλιώς.
Βγήκαν από την πόρτα αμίλητοι και κοντοστάθηκαν λίγα δευτερόλεπτα. "Καλή συνέχεια" είπε η Έλλη. "Καλή τύχη" αντευχήθηκε ο Κώστας. Η Έλλη μπήκε στο αμάξι της και πήγε στην πολεοδομία που δούλευε". Ο Κώστας  πήγε προς το δικό του. Λίγο πριν φτάσει σταμάτησε σε ένα καρτοτηλέφωνο και δήλωσε την απώλεια του κινητού του στην εταιρεία παροχής. Στην συνέχεια μπήκε στο αυτοκίνητο και
πήρε την κατεύθυνση της εθνικής. Πρώτη στάση Καμμένα Βούρλα, για ξεκούραση, διανυκτέρευση Θεσσαλονίκη και την άλλη μέρα Σεράγεβο. Το τρίμηνο των βαλκανικών του διακοπών, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς τηλεφωνήματα από το αφεντικό, χωρίς γκρίνιες ξεκινούσε. Η βαλίτσα με τα μισά λεφτά που είχε σηκώσει από τον κοινό λογαριασμό τρεις μέρες πριν θα έφτανε όχι μόνο για να περάσει ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι αλλά και για να ψάξει για δουλειά κάπου στην επαρχία όταν θα γύρναγε. Στη χειρότερη θα πούλαγε το αυτοκίνητο. Όταν κατάλαβε πως η γυναίκα του τον απατούσε με τον προϊστάμενό της, ήξερε πως ο γάμος είχε χρεοκοπήσει. Αυτός δεν είχε αλλάξει αλλά η Έλλη τώρα ήθελε άλλα από τη ζωή της. Σιγουριά, εισοδήματα, κοινωνικό στάτους και στασίδι στο μέγαρο. Θα τα έβρισκε με τον προϊστάμενο. Στη χρεοκοπία δεν πρέπει να είσαι μοιρολάτρης αλλά αποφασιστικός. Και να ξεμπλέκεις γρήγορα ακόμα κι αν χρειαστεί να κατουρήσεις το πάτωμα.

Υ.Γ. Κάθε ομοιότητα με αυτά που ακούμε για χρεοκοπίες στα δελτία αηδήσεων δεν είναι συμπτωματική

"Συγγνώμη που σας γάμησα"

Ο τριχάλης χρυσαυγουλίδης έκανε νέα διορθωτική δήλωση για την προηγούμενη διευκρινιστική που παρερμηνεύτηκε όταν πήγε να εξηγήσει τη δήλωση που έκανε χτες για τα προχθεσινά του λεγόμενα που έφαγε η γάτα το φυτίλι ντίλι-ντίλι και δεν είχε φως για να διαβάσει το μνημόνιο στο καντήλι. Αναλυτικά η δήλωση: "όταν είπα πως δεν διάβασα το μνημόνιο δεν εννοούσα ότι δεν προσπάθησα αλλά ότι δεν το κατάλαβα. Αν καταλάβαινα πιο πολλά ίσως να γινόμουνα κάτι πιο χρήσιμο και όχι υπνουργός. Όταν ψηφίζονταν το μνημόνιο ήμουν απασχολημένος με τα ματ και τους δέλτα γιατί είχε και διαδηλώσεις. Αν δεν χτυπούσαμε τις διαδηλώσεις υπήρχε κίνδυνος να μην περνούσε το μνημόνιο και επειδή δεν το είχα διαβάσει φοβόμουν πως αυτό θα ήταν κακή εξέλιξη. Πάντως η δουλειά μου στην εκπαίδευση των μπάτσων απέδωσε αφού ο μπάτσος που έφαγε τον Αγγελόπουλο δεν το έκανε εν ώρα υπηρεσίας."
Επειδή πολλά κομμούνια βρήκαν ευκαιρία να καπηλευτούν ένα θάνατο απώλεια για τη χώρα (φοριέται πολύ αυτή η έκφραση) να πούμε ότι δεν θα άλλαζε κάτι αν ο δολοφόνος δεν ήταν μπάτσος. Όποιος οδηγεί επικίνδυνα είναι εν δυνάμει δολοφόνος ασχέτου επαγγέλματος. Δεν είναι όλοι οι μαλάκες μπάτσοι. Απλά ισχύει το αντίστροφο. 

Τελευταίο πλάνο

Πάνε είκοσι χρόνια όταν πρωτοείδα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ήταν στην μικρή πόλη των εφηβικών μου χρόνων σε ένα καλοκαιρινό σινεμά. Τώρα η πόλη έχει θρι-ντι μούλτιπλεξ με γιγαντιαία κοκ-πορν αλλά κανένα θερινό. Τότε είδα το "Θίασο" και μαγεύτηκα. Λίγα χρόνια αργότερα, φοιτητής και συναισθηματικά φορτισμένος από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είδα "το Βλέμμα του Οδυσσέα" και τον ίδιο καιρό το "Underground" του Κουστορίτσα, δυο συγκλονιστικές ματιές πάνω στην ιδιαιτερότητα των Βαλκανίων. Νομίζω πως ο Αγγελόπουλος, στα ομιχλώδη τοπία του έψαχνε να βρει το νήμα με μια εποχή που οι άνθρωποι δεν γνώριζαν που ξεκινά μια χώρα και που τελειώνει η άλλη, που μίλαγαν διάφορες γλώσσες αλλά άκουγαν τις ίδιες μουσικές.
Το τελευταίο κατόρθωμα του μεγάλου δημιουργού ήταν να τελειώσει τη ζωή του με μια κατα-δική  του εικόνα, το πλάνο που γύριζε. Σίγουρα έφυγε πλήρης εικόνων.

Υ.Γ.: -Πως τον έλεγαν ρε γαμώτο αυτόν κινηματογράφο;

Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο

Υπάρχουν κάτι τρένα που έπρεπε να χάσουμε. Γιατί κάποια τρένα δεν είναι αθώα. Τα τρένα που μεταφέρανε τους στρατιώτες στα μέτωπα των πολέμων, τα τρένα που μεεφεραν τους Εβραίους στα στρατώπεδα συγκέντρωσης. Τα τρένα του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης στα οποία ανεβήκαμε οικειοθελώς αλλά δεν φτάσαμε εκεί που μας έταξαν.
Όμως εμείς αγαπάμε τα καλά τρένα, όπως αυτά που οδηγεί η Salamadrina και σε κάποιο βαγόνι ο Photonico diaro φωτογραφίζει τα τοπία καπνίζοντας. Όταν πλησιάσεις το τρένο μην κοιτάξεις τι λέει το εισιτήριο αλλά ποιοι άλλοι ανεβαίνουν μαζί σου

Το τραγουδάκι αφιερωμένο στους φίλους μου που αγαπούν τα τρένα!

Τα (ζ)όρια της σάτυρας

Ετούτη η χώρα η μικρή βγάζει μεγάλους άντρες
όπου χωρίς να σηκωθούν, πηδάνε δέκα μάντρες

επαναστάτες γέμισε με ή χωρίς αιτία
το δίκιο τους απόλυτο και δε χωράει αστεία

και όποιος πάει ν'αστειευτεί καλό του να προσέχει
το κοφτερό μας το σπαθί τη μύγα δεν αντέχει

όμως η κούτρα μου η φτωχή αυτό δεν το κατέχει:
πως τέτοια χώρα ηρωική, τόσες καρδιές χωράει
και μια δε λέει να σηκωθεί εκεί που μαρτυράει

Μνημόνια περάσανε και έρχονται και άλλα
κι εμείς μπροστά στον καναπέ να βλέπουμε όλο μπάλα

Μα φαίνεται έφτασε ο καιρός το αίμα να κυλίσει
κι αυτός που πρωταδίκησε σκληρά να μαρτυρήσει

Με ψηφιακό λιθοβολισμό να σκοτωθεί ο αγροίκος
που τόλμησε και πρόσβαλε τη ντόρα (Ω ΘΕΟΙ!) ο δόλιος Πιτσιρίκος
Κι εσείς οι λιθοβολιστές, αν σας πονούν οι κύσται
είναι απ'το πολυ πήδημα, πρέπει να κατουρείστε

Τελική πεζή εξήγηση: Το αν η σάτιρα έχει όρια είναι υποκειμενικό. Εγώ πιστεύω πως όχι. Το κέιμενο του Πιτσιρίκου που ξεσήξωσε τον όλο ιντερνετικό καυγά δεν είναι καθόλου του γούστου μου (για να πω κομψά) όχι για το ότι πρόσβαλε τη ντόρα αλλά για τον τρόπο που διάλεξε, όμως έχει δικαίωμα να το γράψει. Στο κάτω-κάτω στο προσωπικό του μπλογκ το έγραψε, όποιος δεν γουστάρει κλείνει τη σελίδα και δεν ξανασχολείται. Κι εγώ δεν τον πάω τον Πιτσιρίκο γιατί μου κλέβει τους αναγνώστες (και έμαθα πως είναι και ψηλός) αλλά δεν το δείχνω!

το πασώκ είναι ευρώ...

...αύριο δεν θα 'ναι εδώ!

Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μια ρετρό επιστροφή των πολιτικών στην κοινωνία. Εκεί που είχαμε κάνει μαύρα μάτια να δούμε βουλευτή, τσούπ μια παρέα βολευτών στα μπαράκια, να και μια συνδιάσκεψη του πασώκ. Κι εδώ ζηλεύοντας την μπακντοργιάννη θέλω να καταγγείλω όσους επιτέθηκαν στους βολευτές στο μπαρ για έλλειψη γούστου, άλλα μπαρς δεν υπάρχουν στην αθήνα; Τέλος πάντων με το γιαούρτωμα και τις ψιλές σώσατε τα προσχήματα.
Το κύριο θέμα όμως είναι η συνδιάσκεψη που θα αποφασίσει τον τρόπο που θα αποφασιστεί ο νέος πρόεδρος του πασωκ όταν ο GAP αποφασίσει να φύγει. Ο GAP εκεί τους είπε πως δεν έχει πρόβλημα να φύγει αλλά δεν θα φύγει όχι γιατί είναι κολλημένος με την καρέκλα αλλά γιατί είναι κολλημένος με το γραφείο. Πάντως αν φύγει μπορεί να ξανάρθει αφού θα είναι ξανά υποψήφιος. Εκεί λοιπόν μιλήσανε όλα τα μεγάλα κεφάλια του σοσιαλισμού όπως ο ραGUCCI που επέστρεψε από την Κωνσταντινούπολη με τη θεία χάρη και η άννα ανθρακοπούλου που είπε πως οι στιγμές είναι ιστορικές και θα γραφούν με μεγάλα γράμματα σε φωτοτυπίες.
τελικά αποφασίσανε πως αν πάνε σε εκλογές αυτές θα πρέπει να είναι πριν τις εθνικές που δεν θα γίνουν ποτέ. Επίσης πως ο πρόεδρος θα πρέπει να εκλεγεί όχι από τα όργανα αλλά με συνοπτικές διαδικασίες από τη βάση του κόμματος που είναι ασφαλώς μικρότερη

μπάτσοι κουλούρηα δολοφόνοι

Σε αυτή τη χώρα έχουν γίνει θυσίες για να περνάει ο κουλούρης με κόκκινο και δεν μπορεί να τον σταματάει ο κάθε μπάτσος. Οι ρόδες των μερσεντές και τον πόρσε έχουν πατήσει κόσμο και κοσμάκη στην παραλιακή και δεν είναι δουλειά του κάθε μπάτσου να αλλάξει το ρουν της ιστορίας. ο κουλούρης είναι αγωνιστής από παλιά. Όταν είχαμε την απροκάλυπτη χούντα αγωνιζόταν στην Αγγλία, έκανε τον ταξιδιωτικό πράκτορα αλλά ήταν σε μυστική αποστολή. Ψαχούλευε τις γκόμενες του αντρέα για να μην τον δολοφονήσουν κι αντρέας του πέταγε κάνα κόκκαλο. Μετά όταν ήρθε ο σοσιαλισμός στη χώρα μας ήρθε και ο κουλούρης στη ζωή μας. Και σήμερα είναι αγωνιστής ο κουλούρης. Αγωνίζεται να μας τρελάνει. Άντε τώρα να είσαι αντεξουσιαστής, αριστερός, αντιμνημονιακός, αντιιμπεριαλιστής, αντηλιακό ή δεν ξέρω τί άλλο και να πατάει ο κουλούρης τον δελτά που τον σταμάτησε. Ποιον θα υποστηρίξεις; τον κλέφτη ή τον δολοφόνο; τον νταβατζή ή το βαποράκι; Και ποιός είναι τί σε αυτή την ιστορία; Και μιας και όσοι τρώνε ξύλο από τους μπάτσους διώκονται ποινικά, μήπως θα έπρεπε να διωχθεί και ο δελτάς;
Πάντως δεν έχει χαθεί εντελώς η λογική. ο γέρος παυλουλάνος βγήκε και είπε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν φταίει η εθνική πινακοθήκη για την κλοπή του πίνακα Πικάσο. Φταίει ο Πικάσο που ζωγράφιζε ακριβούς πίνακες. Ας πρόσεχε ο Πικάσο!

Το πραγματικό νόημα των Θεοφανείων!

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της χριστιανοσύνης είναι αν ο Αδάμ ο γνωστός στην πιάτσα του παραδείσου και ως κουτσοπλεύρης είχε αφαλό. Ως πρωτόπλαστος δεν είχε πλακούντα, λώρο και επομένως αφαλό αυτό όμως τον κάνει διαφορετικό από το ανθρώπινο γένος. Το όλο πρόβλημα δεν είχε να κάνει με τις ιατρικές του εξετάσεις αλλά με το πως θα απεικονίζονταν στις αγιογραφίες. Έτσι και ο αφαλος του Αδάμ καλύπτονταν με κάποιο φυλλαράκι ή πίσω από το προτεταμένο χέρι της Εύας. Το ίδιο πρόβλημα υπήρχε με την Εύα που ως πλευρόπλασμα δεν είχε ούτε αυτή πλακούντα και τα συναφή. Αυτήν όμως την απεικόνιζαν προφίλ γιατί δεν υπήρχε φύλλο να καλύψει την γυναικεία της φύση που έσερνε τον Αδάμ κι ένα φίδι (τα καράβια δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη).
Αυτά και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα απασχολούσαν τους παπάδες στις ελεύθερες ώρες για αιώνες. Στις εργάσιμες ώρες προσπαθούσαν με ζήλο που θα ζήλευε και το γάδα τσάνελ ή ο σκάει να συκοφαντήσουν το Ναζωραίο και να τον παρουσιάζουν μονόχνωτο, μισογύνη και ξενέρωτο. Στην πραγματικότητα ο Τζίσους (Τζι για τους κολλητούς του) ήταν πολύ ωραίος τύπος. Τριγύρναγε όλη μέρα με την παρέα του, την άραζαν σε εξοχές, είχαν ανακαλύψει το σερφ και αναζητούσαν το νόημα της ζωής. Σαν καλιφορνέζοι με μυαλό ένα πράμα. Κυρίως όμως ήταν Ζηλωτές και αγωνίζονταν για να απαλλαγούν από την τρόικα πιλάτου-ηρώδη-φαρισαίων. Ένας σύντροφος του Τζί ήταν ο Τζόνυ ο βουτηχτής (Johnny Diver για τους αγγλομαθείς) που την άραζε όλο το καλοκαίρι στο Ιορδάνη σε μια καβάντζα στη οποία καλούσε και τους φίλους του και την περνούσαν κοτσάνι. Καμιά φορά πήγαιναν και χειμώνα που είναι ζεστός στο ισραήλ και ρίχνανε καμιά βουτίτσα. Μια φορά που πήγανε γενάρη με τον Τζι και την παλιοπαρέα βάλανε κόντρες ποιος θα κάτσει πιο πολύ κάτω από το νερό. Ο Τζόνυ έκατσε κάνα λεπτό αλλά όταν βγήκε ο Τζι δεν ηταν πουθενά. Τον είχε παρασύρει το ρεύμα διακόσια μέτρα πιο κάτω κι όταν το είδαν όλοι βάλαν τα γέλια, φώναξαν θαύμα-θαύμα και άρχισαν τις πατητές. Όταν οι ρωμαίοι με τη βοήθεια των ντόπιων υποτελών τους ρουφιάνων (αθάνατο είδος) τους έπιασαν και τους εκτέλεσαν οι ρουφιάνοι έγιναν παπάδες και κάνοντας το άσπρο-μαύρο μεταμόρφωσαν το κίνημα σε ακίνδυνη θρησκεία. Τα ψέματά τους ήταν τόσο χοντρά που και ακόμα και το χαβαλέ του Τζόνυ με τον Τζι τον ονόμασαν θεοφάνεια, βάφτιση κλπ χωρίς να νοιαστούν μας πουν αν του έκανε δώρο σταυρουδάκι ή ακόμα σε ποια θρησκεία βάφτισε ο Τζόνυ τον Τζι, αφού Εβραίοι ήταν ήδη ενω ο χριστιανισμός δεν υπήρχε αλλά και αν υπήρχε το λογικό θα ήταν ο Χριστός να μυήσει το Τζόνυ.
Τέλος πάντων αυτοί δε ζήσαν καλά αλλά και για αιώνες εκατομμύρια άνθρωποι δυστύχησαν και πολλοί βασανίστηκαν στο όνομά τους ενώ σήμερα ανίδεοι πιτσιρικάδες καταλήγουν 6 του γενάρη με πνευμονίες στα νοσοκομεία όλης της χώρας. Εδώ δεν είναι Ιορδάνης, κάνει ψωλοκρύο τα φώτα.
Έτσι και σήμερα έγινε ο αγιασμός των υδάτων όπου σε αντίθεση με άλλες χρονιές ο GAP ήταν εξαφανισμένος, το ίδιο και οι πρωτοκλασάτοι πολιτικοί και ο πρωθυπνουργός ενω το φίδι πήγε να βγάλει ο πρόεδρος καπούλιας στην Χαλκίδα. Κι εκεί όμως υπήρχαν άνθρωποι με την πραγματική εκτίμηση για το πρόσωπο και το θεσμό και το πρόσωπο-θεσμό ή το θεσμικό πρόσωπο (κι αυτές τις παπαριές παπάδες τις σκεφτήκανε;) του προέδρου της δημοκρατίας. Φωνές λατρείας ακούγονταν από το ευσεβές πλήθος και η κραυγή "ε-ε-ε, ο-ο-ο να ρίξουμε τον πρόεδρο να πιάσει το σταυρό" έσκιζε τον αέρα. Απορώ ειλικρινά πως ο καπούλιας που ήταν και αθλητής δεν βούτηξε. Ελλείψη πρωτοκλασάτων πολιτικών το πλήθος ανά την ελλάδα ζητοκρααύγαζε τις δευτεράντζες και αν δεν υπήρχε η πάντα χρήσιμη σε τέτοια πανυγήρια αστυνομία θα τις πέταγε στη θάλασσα. Του χρόνου δεν πρέπει μέχρι τα φώτα να δώσουμε αφορμή σε παραλάσεις, δοξολογίες κλπ γιατί δε θα ξαναδούμε τους πολιτικούς μας κι εμένα ήδη μου λείπουν. (Εδώ ο ραGUCCI έφτασε στην κωνσταντινούπολη για τα θεοφάνεια). Κι όταν θα ξεθαρρέψουν και θα εμφανιστούν στον Πειραία, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα το 2013, θα τους πετάξουμε αίφνης στη θάλασσα και θα κάνουμε πραγματικά θεοφάνεια. Σε αυτούς θα αλλάξουμε τα φώτα κι εμείς θα δούμε θεού πρόσωπο.
Υ.Γ.1: την εικόνα την βρήκα στη διεύθυνση http://presentepravoce.wordpress.com/2009/01/11/jesus-na-crista-da-onda/ που είναι στα ισπανικά και δεν κατάλαβα χριστό
Υ.Γ.2: Αντωνάκη, χάρηκα που σε είδα έστω κι από μακρυά!

genetically modified

Νέα εθνική επιτυχία! Επιστήμονες στην αμερική κατασκεύασαν αραχνομετάξι από γενετικά μεταλλαγμένους μεταξοσκώληκες. Το πρόβλημα ήταν πως οι αράχνες ενώ παράγουν καλύτερο νήμα από τους μεταξοσκώληκες δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους και τρώνε η μία την άλλη.
 Προφανώς η έμπνευση είναι η αθάνατη ελλαδάρα όπου ο αραχνιασμένος και δαιδαλώδης πολιτικός μας ιστός διαχειρίζεται πλέον από τους τραπεζοσκώληκες.

(τραπεζοσκώληξ ο ελληνικός, λατ.: bankus graikylus rediculus)

 Βέβαια εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο μπροστά γιατί ενώ στην αμερική κάνουν ξεζουμίζουν τους μεταξοσκώληκες εδώ μας απομυζούν τα σκουλήκια